“Musisz być konsekwentna!”

“Uda się! Musisz tylko być konsekwentna!” – ile razy słyszałaś to hasło? Ja je słyszę/czytam jakieś 5 razy dziennie, mój mąż je słyszy (ode mnie oczywiście) jakieś 15 razy na dobę, a sama sobie je powtarzam około pierdyliona razy. Bo przecież ona taka ważna, a ja taka do dupy, że sobie z nią nie radzę.

Chcę być konsekwentna! Chcę bo wierzę, że dzięki temu będę w końcu szczupła, piękna, a dzieci grzeczne i cudowne. Chcę bo tak wszędzie piszą, bo o tym wszyscy mówią, ale… No właśnie, zawsze jest jakieś “ale”.

W rzeczywistości jest tak, że się staram, i to bardzo! Staram się nie mówić głupot w stylu “już nigdy ci nic nie kupię” (i innych o których pisałam TUTAJ), “już nigdy nie wydam tyle na buty”, “już nigdy nie zjem słodyczy” (pochłaniając właśnie kolejnego cukierka z halloweenowych, dziecięcych paczek*). No staram się jak diabli! Staram się tak, że sama często sobie niedowierzam. No bo jak tak? Bez butów? Tych co je ostatnio sobie upatrzyłam?! I na które oszczędzałam nie wydając kasy na ulubiony serniczek? No way! Więc kończy się zazwyczaj tak, że mimo obietnic, starań i zapewnień, kończę przy kasie z rachunkiem, z płaczącym mężem obok, bo o to znowu wydałam kasę na coś czego tak na prawdę nie potrzebuję.

Staram się być konsekwentna. W końcu tyle się mówi o  tym, że dzieci tego potrzebują. Że dzięki tej cesze u rodziców, będą czuły się bezpiecznie, będą znały granice. Oczywiście, że wiem, że to zaprocentuje! Że pozbędę się wymuszania, pisków i krzyków, bo przecież jak za 10tym razem powiem “nie!” to on w końcu zrozumie. Staram się! Ale zdarza się, że ulegam. I nie, nie krzykom. Tylko tym oczętom boskim, smutnym, załamanym… No bo jak nie ulec się pytam? No jak?!

Wiem, że konsekwencja jest ważna, że to dzięki niej możemy osiągnąć wszystko o czym marzymy, ale czy to coś złego, że czasami odpuszczam? Że jestem tylko człowiekiem, do tego z typu bardzo niezdecydowanych? I że są noce, kiedy pragnienie tego serniczka (kiedy aktualnie na buty nie zbieram) jest tak duże, że potrafię wstać w środku nocy i pędzić niczym w amoku, po ciemku do lodówki? Skoro ja naprawdę wierzę, że on nie tylko cudnie smakuje, ale też ma działanie terapeutyczne. Wierzę w to. Nie zmyślam!

Konsekwencja jest ważna. To pewne. Ale nie wierzę, że moim dzieciom stanie się krzywda, jak raz w miesiącu pozwolę im zjeść lody na kolacje. Bo one wiedzą, że na następny dzień już nie mają co na nie liczyć, że ten “raz na jakiś czas” nie zdarza się często, a sprawia, że czują się jak królowie życia.

Skoro sobie czasami odpuszczam, to dlaczego nie miałabym odpuścić im? Może oni faktycznie nie zauważyli gdzie kończy się kartka i zaczyna stół? Że wcale nie chcieli popisać całego blatu, że ta rozsypana mąka to nie efekt złego zachowania, tylko chęci pomocy mamie?

Chciałabym być zawsze konsekwentna, ale nie potrafię. I wcale nie zamierzam nad tym faktem płakać. I nie chcę, żeby moje dzieci w przyszłości płakały, że zdarza im się odpuścić. Chcę za to, żeby wiedziały kiedy odpuszczać nie mogą, kiedy będą tego żałować i jak szybko wrócić na właściwe tory. Niezależnie czy chodzi o nowe buty, serniczek, czy lody w środku nocy. Bo życie to nie tylko konsekwencja, to także przyjemności. I fajnie im się czasami (!) poddać.

A Ty jak myślisz? Trzeba być w 100% konsekwentnym? Zawsze i wszędzie? Tylko tak można osiągnąć sukces?

*tak na serio to słodyczy nie jem 😛 od paru dni 🙂

_________________

Zdjęcie MARTA POCZYKOWSKA