“Od jutra.” – czyli jak już nigdy nic nie osiągnąć.

Codziennie wieczorem, przed samym zaśnięciem, każda z nas myśli o nadchodzącym dniu. O śniadaniu, obiedzie, zajęciach z dziećmi, wyprasowaniu koszuli, pomalowaniu paznokci, zrobieniu przelewów, sprawach zawodowych. Każda z nas wie, że tych spraw są myljony. Dosłownie! Na szczęście większość z nich wykonujemy całkowicie mechanicznie: grzanki na śniadanie, zupa na obiad, nastawienie prania – nie oszukujmy się, te czynności nie wymagają od nas olbrzymiego nakładu pracy. Schody zaczynają się, kiedy do naszej codziennej listy “to do”, zaczynamy dopisywać nasze ulubione “od jutra”: przestanę jeść słodycze, zacznę ćwiczyć, będę na bieżąco składać pranie, wyłączę dzieciom bajkę po 15 minutach. To właśnie te czynności sprawiają, że rano budzimy się z myślą “o fuck!”.

Wieczorem, kiedy już leżę w łóżku, lubię w głowie układać sobie plan na jutrzejszy dzień. W sumie “lubię” to chyba za  mało powiedziane. Z trójką dzieci u boku ja to po prostu muszę robić! Inaczej skończyłabym zaryczana na podłodze w kuchni, gdzieś pomiędzy karmieniem jednego, przebieraniem drugiego, tłumaczeniu świata trzeciemu i szorowaniem podłogi. Niestety, także co wieczór, obmyślam listę “for me”, czyli co mam zrobić dla siebie: oczywiście nie obżerać się do nieprzytomności, żyć na samych grejpfrutach, ćwiczyć 5 godzin dziennie, uczesać się (a nie tylko związać włosy w koczek) – normalny człowiek od samego czytania robi się zmęczony i spocony. A ja codziennie, uparcie wierzę, że moje “od jutra” się spełni…

Rano jest jeszcze ok, mam energii do działania tyle co wyspany Brusiek – mogę zmieniać świat! Niestety z każdą godziną robi się co raz trudniej. Batoniki (zbożowe!) z szafki, przy każdej kolejnej godzinie, włączają swoją pieśń “zeżryj mnie” na wyższy level. O malowaniu paznokci zapominam zupełnie, o czesaniu nie wspomnę. Jedynie wizja wieczornych ćwiczeń mnie ratuje od pełnej klapy. Niestety w momencie kiedy zegar pokazuje moją godzinę “zero”, czyli czas w którym obiecałam sobie przywdziać gustowną lajkrę na dupsko, cała moja ambicja, moja siła, zaangażowanie i pragnienie wykrzyczenia “wszystkie ciuchy na mnie wiszą”, odchodzą w zapomnienie. Nie mam siły! To znaczy tak mi się tylko wydaje, bo jakoś oglądać później seriale przez 3-4 h to ja siłę mam, tylko na 30 min ćwiczeń jej brakuje.

Więc w czym problem? Brak czasu? Nie.. Matka trójki dzieci Wam o tym mówi. Brak ambicji? No błagam! Każda z nas ambicji ma multum. To po prostu brak chęci.

Powiedzieć “chcę coś zmienić”, a czuć to, to dwie inne sprawy. Tak “czuć”. Na nic się zda sławetne “od jutra”, jeżeli to co “powinnaś” chcieć, nie jest tym czego chcesz naprawdę. Uważasz, że powinnaś jeść lepiej, a mimo to w myślach planujesz kiedy zasiądziesz do kolejnej porcji kebsa z najbliższej knajpy? Uważasz, że powinnaś ćwiczyć, ale na myśl o bieganiu/aerobiku wcale nie czujesz podjarania, tylko myśl “o ja jebie”? Nic nie wskurasz. To nie Twój czas!

Oczywiście są ludzie, i to Ci z gatunku zajebistych, którzy jak sobie powiedzą “od jutra…”, to po prostu to robią. A później tylko odhaczają życiowe trofea ze swojej listy. Sorry, ja tak nie mam. Ja muszę poczuć, że teraz to TERAZ.

Jak to robię? Mam dwa wyjścia: albo czekam aż dupa zacznie mi się wylewać ze wszystkich spodni, będę dyszeć po 15 minutowym spacerze i znosić uwagi dzieci “mama, weź się ogarnij” (a jest taka opcja!), albo cieszę się na zmianę!

Dziwne co? Ale działa. Działa tak, że od dwóch tygodni (czyli od momentu kiedy mogłam to zrobić) ćwiczę! Po prostu codziennie cieszę się na zmianę. No wiem, dziwne ale łatwiejsze niż się zdaje. Wszystko, całe nasze życie, zależy od naszego “punktu widzenia”. Są tacy którzy na widok dietetycznej sałatki myślą “pycha!”, inni mają w głowie tylko “nosz kurwa”. Chyba nietrudno się domyślić, który z nich wygląda lepiej?

Zmień swoje myślenie. To zawsze pomaga. I nie tylko w realizowaniu życiowych rewolucji. Czy nie lepiej wstać z myślą “to będzie dobry dzień” niż z “kuźwa, która godzina?”.

rampers Edka – Mini Rodini