Co zrobisz gdy obok Ciebie zamieszka pedofil?

Prawdopodobnie nie myślisz o tym na co dzień. Prawdopodobnie nie dopuszczasz do siebie w ogóle takiej myśli. To dobrze. Ja też tak robiłam.. do czasu, do momentu kiedy w moim mieście zamieszkał pedofil.

Myślisz, że to żart? Ani trochę. Jakiś czas temu z irlandzkiego więzienia wyszedł pedofil. Wyszedł za dobre sprawowanie, po prostu. Odbył swoją karę, według prawa jest wolny. No tak, tyle że los chciał że zamieszkał w moim mieście, więc od tego czasu po głowie chodzą mi najgorsze scenariusze…

Mój najstarszy syn wychodzi sam na dwór. Oczywiście jest w towarzystwie kolegów, ale… No właśnie. Nie wiem jak sobie z tą sytuacją poradzić. Mam go zamknąć? Nie pozwalać przez najbliższy czas ruszać się z domu? Oczywiście, że rozmawiam z nim teraz częściej niż wcześniej, powiedziałam mu dlaczego tak panikuję, pokazałam zdjęcia mężczyzny (od momentu kiedy ten pedofil jest na wolności, cała społeczność irlandzka przesyła sobie wiadomości na FB i daje znać, gdzie facet się znajduje), ale może to za mało? Może nie powinien w ogóle wychodzić beze mnie z domu?

Z drugiej strony – nie wiem, czy któryś z moich sąsiadów nie jest groźny. Nie wiem, czy w okolicy nie mieszka inny gwałciciel. Nie wiem czy przechodząc przez ulicę nie pieprznie mnie samochód, czy jadąc gdzieś autem, ktoś nie spowoduje wypadku w którym zginę z całą rodziną.

Rozmawiam ze swoim dzieckiem, tłumaczę mu zagrożenia. Czasami mam wręcz wrażenie, że go trochę straszę otaczającą rzeczywistością, zagrożeniami jakie na nas wszystkich czyhają. Może niepotrzebnie panikuję, ale patrząc na to co się dzieje na świecie jak można postąpić inaczej?

Nie chcę by moje dziecko było życiową sierotą, uczepioną całe życie mojej spódnicy.  Chcę, żeby umiał sam o siebie zadbać, by był samodzielny, ale jak to zrobić wiedząc, że ktoś może go skrzywdzić?

Policja, psycholodzy każą rozmawiać z dziećmi, radzą odgrywać scenki w których dziecko będzie mogło powiedzieć zwyczajne “nie” (udajemy, że jesteśmy nieznajomym i np. proponujemy cukierka). Jestem pewna, że większość z Was (i to zdecydowana większość!) już dawno odbyła z dziećmi taką rozmowę, ale jeżeli to za mało?

Uczymy nasze dzieci być grzecznymi, posłusznymi (niestety to prawda!), więc jak mogą w tej jednej sytuacji powiedzieć “nie”? Skąd mają wiedzieć, że to właśnie w tym momencie “nie” będzie odpowiednie, skoro zazwyczaj oczekujemy od nich wszystkiego na “tak” – “tak, posprzątam swój pokój”, “tak, zjem ten obiad”, “tak, wyrzucę śmieci”. Dzieci uczą się dopiero co je dobre a co złe, z natury są ufne, więc skoro jakiś dorosły mówi “chodź, pójdziemy do mamy”, to dlaczego miałoby mu nie ufać? “Jeszcze mama nakrzyczy, że nie przyszedłem  jak mnie woła”. Może pozwolenie dzieciom na mówienie “nie” na rzeczy na które nie mają ochoty jest jakimś wyjściem? (w końcu później można usiąść i porozmawiać dlaczego “jednak tak”).

Na tą chwilę Filipek wciąż może wychodzić “sam” na dwór. Mam ten luksus, że koledzy zawsze wychodzą z kimś dorosłym, do tego mieszkają parę domów od nas.  Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż ze wstrzymanym oddechem czekam na jego powrót, na każde “meldowanie się” w domu.

Jak Ty sobie radzisz ze swoimi obawami? 

Jak uczysz swoje dziecko reagowania na sytuacje zagrożenia?

Co Ty byś zrobiła na moim miejscu? Jak wyglądałaby wtedy Twoja codzienność? Twoje środki ostrożności?