“Cholera! to wszystko moja wina!” czyli matka i jej poczucie winy.

Znasz to, to przejmujące uczucie w żołądku, to kłucie w klatce piersiowej mówiące “to chyba moja wina, to przeze mnie, nie powinnam była”. Każda z nas to zna. Poczucie winy rodzi się w tym samym momencie kiedy dowiadujemy, że jesteśmy w ciąży. Bo przecież zawsze można lepiej, szybciej, zdrowiej…

Zaczyna się od ciążowej diety. Może nie dotyczy każdej z nas, ale nawet ja, “czcząca zdrowe wyluzowanie”, miałam wyrzuty sumienia po 3 słoiku Nutelli. I nie, nie czułam ich w stosunku do mojego powiększającego się w zastraszającym tempie tyłka. Czułam je, bo przecież Nutella to nie to samo co ekologiczna marchewka z kurczakiem.

Po porodzie jest już tylko gorzej. Oczywiście, na początku winne są hormony. Połóg to nie tylko jedno z najbardziej hardcorowych fizycznych przeżyć, to też rollercoaster dla naszej psychiki.  Obwiniamy się o każde niepowodzenie, wszystkie trudności, o największe pierdoły. Bo przecież skoro coś nie idzie po naszej myśli, to znaczy tylko i wyłącznie, że jesteśmy beznadziejnymi matkami. Nasz mózg naprawdę musi nas wtedy nienawidzić, skoro podsuwa nam takie beznadziejne pomysły. Psychoza odnośnie każdej głupoty rodzącej się w naszym połogowym mózgu – dramat dla nas i naszego otoczenia.

Późniejsze lata? Nie jest lepiej. Mamy pretensje do siebie bo musimy wrócić do pracy po macierzyńskim, bo dziecko nam się buntuje, bo ma alergię, bo upadło, obdrapało łokieć, ma dziurę w zębie. Przeżywamy każdą z tych rzecz jak największą porażkę, która obrazuje w sposób totalny to jakimi matkami jesteśmy. Beznadziejnie co? Analizujemy, zastanawiamy się, a poczucie winy wciąż tylko wzrasta. Bo co z tego, że wiemy że musimy mieć także “swoje życie”, niezależne od domu i dzieci, skoro później się zastanawiamy, czy na pewno nic się dziecku nie stanie pod naszą nieobecność, czy za bardzo nie tęskni, czy nas coś nie omija.

Wczoraj, tylko w ciągu jednego dnia, obwiniałam się o to, że

– Brunek uderzył Edka (bo mogłam być obok, bo nie umiem go oduczyć bicia innych)

– Edek zjadł kawałek trawy (coś na bank mu się stanie)

– Filip powiedział, że wypił w szkole za mało wody (chociaż zdarzyło się to po raz pierwszy)

– zostawiałam Bruśka w przedszkolu (chociaż siedzę w domu, a on wyraźnie powiedział “mama, nie chcę iść” – tak, mamy mały kryzys)

Na szczęście ja już wiem (ta wiedza kosztowała mnie trójkę dzieci :P), że istnieje tylko jeden sposób na pozbycie się tych durnych myśli: racjonalizacja, wytłumaczenie sobie, że takie myślenie jest najzwyczajniej w świecie głupie. Co prawda nie usunęłam tych “prawd” całkowicie, ale przynajmniej mam nad nimi kontrolę i wiem kiedy z mózgu na chwilę robi mi się papka.

 Teraz zastanawiam się czy faktycznie wszystkie tak mamy. A może mi się tylko wydaje, że mam w sobie luz, uśmiech  i pełnię życia? A może tylko ja co chwilę wkurzam się na siebie o każdą bójkę chłopaków, każdą łzę wkurzenia i rozlany sok?