Twoi najwięksi wrogowie.

Życie matki to niestety, oprócz cudownych stópek, słodkich śmiechów i ogromu miłości, ciągła walka o przetrwanie. Dokładnie tak! Nasze życie to takie małe pole bitwy na którym ścieramy się z własnym facetem i dziećmi. Codziennie przeprowadzamy kilkanaście bitew: o ubranie się, umycie zębów, zjedzone śniadanie, ugotowany obiad, o ciszę, spokojne “5 minut na kawę”. Normalka, każda z nas to przechodzi i każda z nas sobie z tym świetnie radzi. Czasami oczywiście dopadają nas gorsze dni, ale bez przesady, przez większość czasu jesteśmy AWESOME!

Są jednak rzeczy, które cholernie potrafią utrudnić nam życie, nawet jeżeli przez chwilę nam się wydaje, że dzięki nim zaznamy 5 minut upragnionego spokoju. To te sytuacje które szybko wchodzą w nawyk i za cholerę nie chcą same odpuścić. Na 5-10 minut są super, nawet na dwa dni. Po dwóch tygodniach ryczymy z wściekłości, że w ogóle zaczęłyśmy z nimi przygodę.

1. Ciastka na ząbkowanie. Szlag by je trafił! Poważnie! O ile jestem w stanie zrozumieć, że dziecko potrafi się uwalić wszystkim co tylko znajdzie, tak te ciastka to wcielone zło! Rozpuszczają się i oblepiają ręce, nogi, bodziaka, włosy, brwi! Zwłaszcza moje! Wiem, że dobrze że nie łamią się jak szalone (chociaż bym z tym polemizowała), bo przecież taki dzieciorek średnio sobie z gryzieniem radzi, ale bez jaj! One są wszędzie! To nie tak jak z chrupkami kukurydzianymi – je jakoś znieść mogę. Te specjalne dla ząbkujących dzieci są cholera wszędzie! Na dziecku, podłodze, ścianie i na mnie. Mówię Wam – nic fajnego, nawet jeżeli zajmują dziecko na 15 minut.

2. Dziwne bajki. Nie mam tu na myśli bajek typu “Krowa i kurczak” bo one są ewidentnie dla dorosłych (szkoda, że moi rodzice o tym nie wiedzieli :P), ale te które mimo tego że są takie niepozorne, za dobrze naszym dzieciom nie robią. Mam tu na myśli: Smerfy (które jeszcze parę dni temu  z lubością puszczałam Bruśkowi) i Scooby’ego Doo. O tej pierwszej zdążyłam zapomnieć jak strasznie mnie wkurzała 4 lata temu – Filip ją po prostu kochał, aż tak że non stop słyszałam “nienawidzę …” ( w miejsce kropek wstaw dowolne słowo), i tak przez cały dzień! Przez tą drugą niestety mniejszy Fifcio miał mega koszmary – duchy, zjawy itp, nawet jeżeli nieprawdziwe, to jednak robiły wrażenie na kilkulatku. Dzieci naprawdę wierzą w to co widzą, więc trzeba uważać, by nie dokładać sobie problemów wychowawczych w postaci bezsennych nocy i wkurzających tekstów. Jakby nam mało było zwykłych, codziennych zmartwień.

3. Smoczek. Oj i usłyszę zaraz gromy. Nie zrozumcie mnie źle – jestem totalną fanką smoczków, ale do pewnego wieku. Też nie jestem w stanie określić do którego, bo mój Filip do 3 roku życia ciumkał smoka w nocy (taaaak!) bo za cholerę nie byłam w stanie go oduczyć. Wróć! Mi się nie chciało go oduczać. Za każdym razem gdy mu “mońka” zabierałam robił aferę, a ja się poddawałam. Ze smoczkiem dziecko zasypiało w 5 sekund, było spokojniejsze wieczorami. Z Bruśkiem sprawę załatwiliśmy w 2 dni, jeszcze przed urodzeniem Tośka. Po prostu pewnego pięknego poranka mu go zabraliśmy. Tyle. Bez spiny, nerwów. Najzwyczajniej w świecie obudziłam się i pomyślałam “może dzisiaj?” i tyle. W ciągu dnia go zabawialiśmy tak, by za nim tęsknił. Pamiętam, że raz chodził po kuchni i jęczał trzymając się za buzię, a my udawaliśmy że nie wiemy o co chodzi. Wieczorem trochę pojęczał, ale w ciągu dnia zadbaliśmy by się wymęczył, więc szybko zasnął. Na następny dzień dwa razy jęknął i tyle. My po prostu udawaliśmy, że smoczka nigdy nie było i nie wiemy o co mu chodzi, zamiast panikować. Dziecko odsmoczkowane naprawdę lepiej śpi – może dziwnie to brzmi, bo przecież w sposób oczywisty dłużej zasypia, ale nie wybudza go jego wypadnięcie, co się często zdarzało. Nam Brusiek pod względem snu poprawił się niesamowicie (chyba wspominałam Wam, że to do niego w nocy czasami wstajemy, bo do Tośka zupełnie nie musimy). Ale żebyście nie myślały, że jestem jakaś hop do przodu: Brusiek dalej je kaszkę z butelki na noc i mleko rano – i za cholerę nie jestem w stanie mu ich zabrać :/ To mój dramat. Czuję, że będzie tak ciągnął jeszcze 10 lat. Aaaa bo nie sądzę, że ze smoczkiem jest tak, że dziecko samo w końcu zrezygnuje – u mnie w Irlandii (gdzie wszyscy rodzice są mega wyluzowani) widzę dzieci 5-6 letnie ze smoczkami. Chyba lekka przesada co?

4. Wyręczanie. Ze wszystkiego! Nawet ja, fanatyczna zwolenniczka samodzielności, potrafię dać ciała w tym temacie. Bo się spieszymy, bo wszystko będzie brudne, bo tak jest prościej. Największy błąd świata! Wiecie, że Bruśkowi dopiero od niedawna “pozwalam” samemu się obierać? Bo tak szybciej? Wstyd! Hańba! W jego wieku Filip cały się ubierał, bez pomocy. No ale moja wina, na szczęście Brusiek szybko łapie i uczy się od starszego brata. Ja wiem, że wizja szybkiego zjedzenia przez dziecko obiadu jest kusząca, a już dla nieuwalonej bluzki po zupie jesteśmy w stanie dać dużo, ale bez przesady. Bluzkę się wypierze. Naprawdę. Nawet jakby 5 dziennie miało być brudnych – wszystkie dobrze wiemy, że warto. Luz blues.

5. Wstawanie z myślą “FUCK”. Nawet najpiękniejszy dzień się nie wydarzy, jeżeli wstajesz z myślą “kuźwa, co tak wcześnie”. Ja wiem, że człowiek niewyspany, wkurzony, zmęczony i generalnie z zasady wszystko powinno być na “nie”, ale… przecież można wstawać z myślą “to będzie dobry dzień”. Umówmy się – szanse, że wygramy w totka są małe (ale wciąż są!), na wstanie z tyłkiem o 2 rozmiary mniejszym też są raczej nie powinnyśmy liczyć , więc same musimy zadbać o nasze samopoczucie. Ja wiem, że to brzmi cholernie banalnie, jak z amerykańskich poradników pt. “jak zostać milionerem w jeden dzień”, ale pozytywne myślenie naprawdę poprawia jakość życia. Zamiast wkurzać się, że jest 6 a Ty założyłaś, że dzisiaj pośpisz do 8, ciesz się, że będziesz miała czas w końcu się rano ogarnąć, doczytać książkę, albo po prostu wyjść z dzieckiem na wcześniejszy spacer. Szczęście jest naprawdę w Twojej głowie.

Chodzenie po najmniejszej linii oporu jest kuszące. Zwłaszcza jeżeli mamy w domu dziecko które non stop wymaga naszej uwagi, a my jedyne czego pragniemy to 5 minut spokoju. Wiem i rozumiem, bo samej zdarza  mi się tak robić. Bywa, że karmię Bruśka, ubieram mu koszulkę, Fifkowi robię kanapkę – a przecież oni to wszystko sami potrafią! Wystarczy im na to pozwolić. Nie warto wychowywać “życiowych sierot”. Nawet kosztem ciepłej kawy.

A u Ciebie co jest największym wrogiem codzienności? Nie ma co trzymać takich informacji dla siebie! Razem w tym siedzimy 😛

Pamiętaj, żeby wpaść TUTAJ!