“Moje dzieci nie mają prawa żyć?”. Walka o ciążę.

Uwielbiam Was, moje czytelniczki. Nie piszę tego ot tak, bez poparcia dowodami 🙂 Wiele razy udowodniłyście, że zasługujecie na to uwielbienie. Jesteście zabawne, piękne, a przede wszystkim MĄDRE. Właśnie dlatego kobiety nie boją się opisywać tu swoich historii – wiedzą, że zostaną wysłuchane! I to nie przeze mnie, przez WAS. Wiedzą, że znajdą w Was wsparcie.

Dawno temu (dobre kilka lat), przeczytałam w internecie, że blogi to takie “kąciki wzajemnej adoracji” . Trochę w tym racji, ale czy to źle? Może faktycznie zrobiłyśmy sobie takie miejsce, gdzie wszystkie się lubimy, żartujemy, ale mi jest z tym fantastycznie. Co z tego, że ja założyłam tą stronę? Po raz kolejny udowodnię Wam, że to Wy ją tworzycie. Dzięki swoim historiom, komentarzom. Dziękuję Wam za to z całego serca, bo ten blog to miejsce w którym sławne “kłótnie matek” nie mają racji bytu 🙂

Chcę Wam dzisiaj pokazać kolejny mail napisany przez jedną z Was. Przepiękny i cholernie wzruszający… Dowód na to, że marzenia się spełniają, że warto walczyć do samego końca (pół dnia po nim ryczałam, następne pół latałam za dziećmi i je przytulałam).

 

“Moja historia zaczyna się jak chyba każda inna.

Poznaliśmy się z mężem 7 lat temu, po 2 latach byliśmy już małżeństwem. Co po ślubie? Oczywiście dzieci. Bez parcia, bez stresu, coś w myśl “co ma być to będzie”. Niestety z zachodzeniem w ciążę jest tak, że niby “jak się uda”, a jednak każda z nas chce “tu i teraz”. Skoro decyzja została podjęta, to nie ma na co przecież czekać. Wszyscy przecież już czekają.

Co miesiąc wierzyłam, że okres nie przyjdzie. Co miesiąc płakałam bo wymarzonej ciąży wciąż nie było.  I tak przez prawie rok.

Po tym czasie zgłosiliśmy się do lekarza. A właściwie ja się zgłosiłam. Celowo wybrałam od razy specjalistę ds. niepłodności. Nie miałam siły tułać się od lekarza do lekarza. Miałam dość zmarnowanego czasu, do tego czułam, że coś jest nie tak.

Pierwsza wizyta: usg, badania i diagnoza – PCO czyli zespół policystycznych jajników powodujący brak samoistnej owulacji. Miliony badać, tysiące tabletek. Najgorszy okres mojego życia. Nienawidziłam widoku ciężarnych kobiet. Umierałam słysząc, że kolejna kuzynka czy koleżanka jest w ciąży. Co miesiąc działo się to samo: pełna nadziei pierwsza połowa cyklu i ten jeden dzień w którym cała wiara odchodziła.

Nie rozumiałam dlaczego ja, dlaczego mój mąż. Przeszliśmy wtedy piekło, jako ludzie, jako para. Kłóciliśmy się, nienawidziliśmy a za sekundę wspieraliśmy jak nigdy. Do tej pory zastanawiam się jak to przetrwaliśmy.

Po pół roku decyzja o inseminacji. Jeszcze większe cierpienie gdy się nie udało. Zaczęłam korzystać z pomocy psychologa, byłam bliska depresji, dość miałam tekstów “wyluzujcie, wtedy się uda”. Jak mieliśmy wyluzować? nasze problemy nie brały się z braku wakacji! One były realne! Nie mogliśmy mieć dzieci – to niszczyło nas codziennie.

Przeszliśmy 6 inseminacji, 2 poronienia. W końcu zdecydowaliśmy się na in vitro. Walka o ciążę zawładnęła całym moim życiem, całym naszym życiem. Nie znaliśmy innych tematów, zapomnieliśmy że jesteśmy też MY. Liczyło się tylko nasze przyszłe dziecko.

2 miesiące przygotowań do zabiegu. Udało się pobrać 10 komórek. Po mikromanipulacji zostało ich 7. Zaproponowano mi transfer 3 z nich, 3 zamrożono, a jedną oddaliśmy parze która nie mogła mieć swoich komórek.

Od tego czasu minęły 3 lata. Moje dzieci skończyły niedawno 2 latka. Ola i Piotruś. Bliźniaki urodzone dzięki in vitro.

Wiecie, że czas wierzę, że to dzięki tej jednej oddanej komórce mamy swoje dzieci? Że to dzięki temu, że mieliśmy odwagę dać coś od siebie mamy dzieci? Nie wierzę w boga. Przestałam chodzić do kościoła, zaraz po tym kiedy na kazaniu ksiądz powiedział, że moje dzieci nie mają prawa żyć, że są bez duszy. To był moment w którym czułam jakby ktoś mi wyrwał serce. Przecież to moje dzieci, cudowne, wspaniałe. Jak ktoś może mówić, że nie powinny żyć?!

Wierzę w dobro. Wierzę, że czasami trzeba przejść swoje piekło, żeby zaznać szczęścia.

Jestem normalną mamą. Moje dzieci też mnie męczą, też sprawiają, że mam ochotę nakryć się nogami i nie wychodzić z łóżka przez tydzień. Na szczęście 5 sekund później przypomina mi się nasza walka o nie, o to żeby żyły. Po tych 5 sekundach jestem w stanie przejść wszystko, każdy ich krzyk i marudzenie. To chyba o te chwile chodzi w tym całym macierzyństwie, żeby się nie poddawać, żeby walczyć o uśmiech dziecka. Nawet w sytuacji kiedy ma się dopiero urodzić.

Powoli dojrzewamy do decyzji o wykorzystaniu pozostałych 3 komórek. Wiemy, że w życiu liczy się tylko rodzina. Może i tym razem będziemy mieli szczęście. Głęboko w to wierzę.”