9 rzeczy do których nigdy się nie przyznam (cholera, jednak 10).

Bo wstyd, siara i w ogóle “co ludzie powiedzą”.

Tak, są takie rzeczy do których mi, wstrętnej bezwstydnicy, trudno się przyznać. Fajnie myśleć, że “świetnie daję sobie radę” nawet wtedy gdy wiem, że to jeden wielki bullshit. No ale cóż, jakoś radzić sobie trzeba 🙂

1. Nienawidzę “kar”. – Takie to oczywiste? Błagam! Nie mówię o tym, że mi delikwent wtedy płacze a mi jako matce jest przykro. “Przez tydzień nie ma bajek”. Dla mnie jest to taka sama kara jak dla niego. Czyli, że co ja mam z nim przez ten tydzień robić?

2. Nie lubię dzieci. – Poważnie. Swoje lubię i parę innych, znajomych. Dzieci nie są za fajne. Ślinią się, brudzą, piszczą, puszczają bąki i w ogóle ciężko się z nimi dogadać.

3. Śmieję się z swoich dzieci. – obgaduję je wręcz. Czy to normalne, że matka zamiast opowiadać swoim  koleżankom jakie ma cudowne potomstwo, po prostu się z niego naśmiewa? Tak bezczelnie nawet: że dzisiaj dziad wstał za wcześnie, że jakoś dziwnie gada, i w ogóle “śjakiś taki”.

4. 30 minut. – Dokładnie tyle czasu cieszę się, kiedy wracam po dłuższej nieobecności do domu. Po tym czasie, znowu marzę, żeby gdzieś wyjechać. Samej!

5. Kłamię. – Notorycznie. Okłamuję dzieci, kiedy mówię, że w domu nie ma nic słodkiego, że jest już noc (pomimo tego, że jest dopiero 19 – ale na dworze jest ciemno! w zimie to mam lajty, o 16 jest środek nocy), że dopóki nie zjedzą obiadu, nic innego nie dostaną do jedzenia (ja pierdziele jak to brzmi).

6. Nie wierzę im. Poważnie. Jak mówią/pokazują, że ich coś np. boli to jestem prawie pewna, że symulują! To jest moja pierwsza myśl! To dopiero dramat! (no ale ok, chyba widać, kiedy dziecko coś boli tak naprawdę?). To mali symulanci, mówię Wam! (co się dziwić jak mama w młodości mistrzem była tej dyscypliny).

7. Kocham spacery – ale tylko dlatego, że mogę wtedy odpocząć. Tedek śpi, Brunek ogląda świat a Filip (jeżeli nie jest akurat w szkole) non stop gada – na szczęście już nauczyłam się bezmyślnie potakiwać “yhyym”.

8. Nie znoszę kolorować, wycinać, wyklejać… – poważnie. Nie znoszę! o ile granie w gry planszowe jest spoko, tak tych zabaw po prostu nie cierpię! Co mam poradzić, że mi to nie wychodzi?!

9. Bajki dla dzieci to zbawienie. Marzyłam o chwili kiedy moje dziecko zainteresuje się bajkami. Poważnie. Chociaż 15 minut! Cokolwiek! Wiesz ile rzeczy można zrobić w ciągu 15 min? Skorzystać z toalety, zjeść, napić się, odpocząć, umyć ręce, ubrać się, pomalować i najważniejsze – odpocząć! Poważnie.

10. Braterskie kłótnie są ok. -zdarza mi się nie reagować kiedy moje dzieci się kłócą. Nie, nie dlatego że chcę ich nauczyć jak mają rozwiązywać swoje problemy. Po prostu przez tą krótką chwilę są zajęci czymś innym niż rozwalanie chaty czy doprowadzanie mnie do szału.

Aż tak ze mną źle? Powiedz, że też masz takie straszne rzeczy do ukrycia.