Gdy życie zmienia się nie do poznania… czyli zwierzenia samotnej matki.

Ten tekst nie namawia do rozwodu, do porzucenia swojego faceta.

Rozstanie dwóch osób, które się kiedyś kochały, zawsze jest porażką, dowodem na to że nam w życiu coś nam nie wyszło. Na szczęście z każdego bagna w życiu można wyjść. Naprawdę z każdego. Wszyscy popełniamy błędy… sztuką jest te błędy umieć naprawić.

 

Ten wpis będzie wyjątkowy. O kobietach które wybrały (z różnych powodów) życie samotnej matki. O tym co czuły, czego pragnęły. Dla mnie ciężki temat bo kiedyś i ja żyłam sama z półtorarocznym synkiem.

Będzie smutno, ciężko, ale za kilka dni przeczytacie jak jest “TERAZ”. Co się zmieniło.

Ja to przeszłam. Efekty widzicie.

Nie wiem czy chcę, żeby ten wpis komukolwiek pomógł, bo nie życzę nikomu znalezienia się w takim życiowym dołku. Pragnę jednak, żeby pomógł zrozumieć to jak takie życie wygląda naprawdę…

Pamiętasz ten moment kiedy uświadomiłaś sobie, że będziesz musiała sobie radzić od teraz całkiem sama?

Pamiętam ten moment. Nastąpił on kilka miesięcy po rozstaniu z byłym mężem, gdy zamieszkałam z synem sama. Do tej pory ciągle ktoś przy mnie był, przyjaciele, rodzina … a tu nagle sami. Dwa pokoje, ale młody wtedy 2 latek  – i tak śpi ze mną, bo budzi się po nocach. Potem za każdym razem przypominałam sobie o tym w chorobie młodego, czy robiąc zakupy z wielkimi siatami i dzieckiem na ręku. Generalnie najbardziej uświadamiała mi to codzienność, pomimo, że ojciec bywał u Młodego Człowieka bardzo często,  ja byłam od zwykłych spraw – nudnych, niefajnych, mało dla dziecka interesujących. /Magda

To mój mąż mnie zostawił. Najzwyczajniej w świecie wstał rano i oznajmi: “Odchodzę, kocham inną”. Kurwa historia jak z filmu. Przez tydzień czasu nie kontaktowałam z rzeczywistością. Mała była u swojej babci. Nigdy wcześniej nie byłam tak załamana. Czułam się nikim, ścierwem, kimś niewartym splunięcia. Porzucił mnie czyli byłam zerem. Po tygodniu oprzytomniałam. Wtedy zaczęłam błagać, żeby wrócił. I tak minął kolejny zmarnowany tydzień życia. /Karolina

Decyzję o rozstaniu się z ojcem mojego syna podjęłam po prawie 2 latach próśb, rozmów i błagań. O zmianę jego przemocowych zachowań i braku szacunku do najbliższych (przede wszystkim ja i nasz kilkumiesięczny syn). Była to bardzo ciężka decyzja, gdyż byłam świadoma, że finansowo muszę liczyć tylko na siebie a zarabiałam wtedy 1400 zł. Opłacenie wynajmu mieszkania, żłobka, biletów, jedzenia i leków graniczyło z cudem, a na nikogo innego niż JA nie mogłam liczyć.
Jednakowoż wierzyłam, a nawet wiedziałam, że dziecko wychowywane w przemocy nie wyrośnie na szczęśliwego człowieka. /Emilia

 

Co czuje kobieta, której świat nagle zmienia się nie do poznania?

 Wbrew wszystkiemu poczułam…ulgę! Wiedziałam, że będzie dobrze, po prostu to wiedziałam! Jasne, że uczucie porażki nie opuszcza mnie do dziś, ale wiem na pewno, że to była jedna z lepszych decyzji w moim życiu. Mąż mnie nie był, nie pił, nawet nie palił, nie zdradzał. Po prostu coś się skończyło, coś się wypaliło, życie nam się rozłaziło… Decyzja o rozstaniu była moją decyzja, nie naszą –  co wiele razy później mój były mąż wykorzystywał. /Aga

Co czuje? A co może czuć osoba która od teraz za 1500zł będzie musiała utrzymać siebie i dwójkę dzieci? I znaleźć mieszkanie? I przy tym wszystkim udawać cholernie szczęśliwą, że przecież nic się nie dzieje “Nie kochanie, mamusia nie płacze” – okłamywałam tak dzieci parę razy dziennie, były malutkie, 2,5 i 4 latka. Jak im miałam wytłumaczyć, że tatuś to teraz na weekendy będzie? W tamtym momencie byłam w największym gównie tego świata. /Kamila

Co czuje kobieta … ja czułam wielką niesprawiedliwość. Złość tez czułam – na niego, na ta kobietę. Złość nie związaną z tym, ze ja czułam się poniżona, odrzucona, nic nie warta. Złość na to, że moje dziecko tak cierpi. /Magda

 

Czy kiedyś poczułaś się gorsza przez to, że sama wychowujesz dziecko/dzieci?

Zdarzało mi się zostać potraktowaną jako osobą która status samotnej matki próbuje wykorzystać do “zdobycia czegoś” np. współczucia. A bynajmniej na tym mi nie zależało, tylko na zrozumieniu. Którego niekiedy było jak na lekarstwo. /Emilia

Długo zajęło Ci dojście do momentu w którym pomyślałaś “jest dobrze, dam radę, jeszcze będę cholernie szczęśliwa”?

Mnie ta sytuacja zajęła bardzo długo. Przynajmniej tak mi się wydaje. Po mniej więcej 3 latach, gdy poważnie zachorowałam, zweryfikowałam swoje podejście do wielu spraw. Pozamykałam tematy złości,żalu itp i wtedy poczułam pewnego rodzaju lekkość na sercu, taką do której dążyłam tyle czasu. Przestałam myśleć co jest złe w życiu, zaczęłam naprawdę myśleć o tym co dobre. Takiego podejścia próbowałam się trzymać od początku, lecz dopiero w tamtym momencie stało sie to możliwe. Coś odblokowało się mojej głowie i “niestety” sprawiła to choroba. /Magda

Od momentu jak podjęłam decyzję, że wybieram szczęśliwe dzieciństwo dla mojego syna powtarzałam sobie każdego dnia, czy to przez śmiech czy to przez łzy, że będzie dobrze, będziemy szczęśliwi. To była dobra decyzja. Uda się! /Emilia

Ja to wiedziałam już po przekroczeniu domu w którym mieszkam do dziś. Zaraz po tym jak spakowałam walizki i wyszłam… /Aga

Zabrzmi to raczej średnio poważnie, ale ja to poczułam dzień po tym jak załamana spiłam się do nieprzytomności. Dzieci były u taty. Obudziłam się naga, w łazience i pomyślałam  “kurwa gorzej być nie może”. Wróciłam do łóżka i cały dzień myślałam jak można było się tak upodlić, jak on mógł mnie tak zniszczyć. To był ten moment kiedy powiedziałam “dość, to moje życie i zasługuję na szczęście!” /Kamila

 

Z perspektywy czasu: jak oceniasz to co się stało w Twoim życiu?

Z perspektywy czasu patrząc na siebie i byłego męża, myślę, że to się nie mogło udać. 😉 Były małżonek ułożył sobie życie z kimś innym z kim wychowuje swoje i jej dzieci. Młody człowiek zyskał 3 braci, kolejne ciocie i aktualnie siostrę. Nowy partner każdego z nas nie jest mamą ani tatą. On wie, że mama to mama a tata to tata. Zupełnie nie ma z tym problemu, ani na co dzień w szkole, ani w jakich wyjątkowych sytuacjach typu akademia – bo jako rodzice staramy się być oboje. Dzięki naszej wspólnej pracy chyba udało nam się go uchronić od poczucia bycia gorszym. Babcie czasami próbują mu rekompensować “nie posiadanie tatusia” ale odkąd i moje życie się poukładało, myślę,że  wszyscy jesteśmy o wiele szczęśliwsi. No i co banalne, ale ważne: nie czuję się już ani winna, ani pokrzywdzona, a mój syn ma spokojną, szczęśliwą matkę ale to wymagało czasu. /Magda

Każdego dnia utwierdzam się w przekonaniu, że to była właściwa decyzja. Aczkolwiek gdyby nie pomoc terapeutów i psychologów w tamtym czasie mogłoby być krucho ze mną. W takiej ciężkiej sytuacji każdy potrzebuje mieć grypę wsparcia. Dla jednych to będzie rodzina, dla innych przyjaciele a dla jeszcze innych terapeuci. /Emilia

Jestem szczęśliwa. Wiem też, że nie ma takiego bagna z którego bym nie wyszła, ale czy to było potrzebne? Nie lepiej powiedzieć: “nie dam już rady, nie kocham cię”? Poradziłam już sobie z tym uczuciem bycia gorszą, chociaż dalej boli kiedy widzę ich razem… Chyba już zawsze będę wiedziała, że po prostu byłam od niej gorsza… /Kamila

 

Dziękuję wszystkim dziewczynom za odpowiedzenie na tak intymne pytania.

Wiem, że czasy się zmieniają, wiem że inaczej już społeczeństwo patrzy na kobiety samotnie wychowujące dzieci.

Ja niby nigdy nie miałam z tym problemu “oficjalnie”, na papierze dość długo byliśmy z byłym mężem małżeństwem. Z wygody. Nie musiałam nikomu tłumaczyć, dlaczego moje dziecko jest w takiej sytuacji.  Niestety inaczej to wszystko zobrazowane było w mojej głowie, początek to był jakiś hardcore.

Na szczęście ja wiem, że z każdego bagna można wyjść. Z każdej depresji, nerwicy, załamania. Da się. Po prostu trzeba walczyć o szczęście, swoje i naszych dzieci. A jak nie dla siebie, to dla nich. One są tego warte. Warte są posiadania szczęśliwej mamy.

Za parę dni pojawi się druga część wywiadu. Ta bardziej pozytywna, bo te historie mają fantastyczne zakończenie!  🙂