Ta jedna rzecz, bez której nigdy nie poradziłabym sobie jako matka. - Flow Mummmy
MACIERZYŃSTWO

Ta jedna rzecz, bez której nigdy nie poradziłabym sobie jako matka.

Ostatnio rozmawiałam z koleżanką o tym, że za parę dni minie rok od kiedy znowu całą rodziną mieszkamy w Polsce. No może nie całą, bo jednak M przyleciał do nas w sierpniu, ale nie ma co przecież świrować ze szczegółami, rok minął jak cholera. Po tejże rozmowie, cały późniejszy dzień, zastanawiałam się jak ja to przeżyłam. Serio. JAK PRZEŻYŁAM bycie prawie non stop samą z trójką dzieci, z czego dwójka to były maluchy! Dziudziusie! Małe obstrajmajtki, w sensie pieluszki! Jak przeżyłam?! I doszłam do wniosku, że tylko jedna rzecz mnie uratowała. Chociaż może dwie? Czekaj, niech się zastanowię…

Może przybliże Ci trochę mój standardowy dzień w Irlandii, kiedy już Teodorek był na świecie, M wrócił do pracy (po jakimś tygodniu urlopu), a moja mama od nas wyjechała (była z nami 2 tygodnie), żebyś sobie nie myślała “jezusieńku drogi, jak ona przesadza i panikuje, wyluzuj kobieto, to tylko dzieci”. Mój M pracował jakieś 13 h dziennie. O 6 wychodził do pracy, wracał zazwyczaj po 19. Oczywiście zdarzały się wygrane na loterii – wtedy był w domu o 18, a ja się czułam jakbym wygrała milion baksów, kupiła posiadłość za pierdylion polskich złotych, wiesz – taką z basenem, i na dodatek znalazła fryzjera z którego zawsze byłabym zadowolona – czyli szczęście tak wielkie, jak mało prawdopodobne. Filipka codziennie musiałam odprowadzać na 9 do szkoły (na początku nie mieliśmy też samochodu – wiadomo bida panie, a jak się domyślasz – w Irlandii często leje (bo nie pada, a właśnie LEJE) deszcz). Codziennie wstawałam z M, ogarniałam się (włos w kucyk, tusz na rzęsach i heja) i zaczynałam walkę o przetrwanie. Serio. Jak na ringu.

Po odprowadzeniu Fifka do szkoły, zazwyczaj w deszczu, ulewie i przy wietrze takim, że dzięki bogu, że miałam podwójny wózek, który trochę ważył, to miałam się czego trzymać, zaczynało się ogarnianie dzieciorków. Brusiek korzystał wtedy z pieluszki, Edkowski miał niecały miesiąc, a ja miałam wrażenie, że nie robię nic innego, jak tylko wyrzucam stare pampersy i zakładam nowe. Nawet mieliśmy taki wielki kosz na ogrodzie, do którego wrzucałam te brudne, stał oczywiście w strategicznym miejscu, tak żebym mogła z piętra domu do niego trafiać. Tak sobie cwanie wymyśliłam! Naprawdę wydawało mi się, że robię praktycznie tylko to! Aaaa i jeszcze też karmię i uspokajam. I przytulam, i wycieram wylany soczek, na zmianę z gilami (ok, tu trochę się zagolopowałam, na moje szczęście, w Irlandii, dzieci nam praktycznie nie chorowały). Wyobraź sobie, że były dni, kiedy ja kompletnie nie siedziałam na tyłku. To nie żart. W domu, przy takiej ilości potomstwa, zawsze jest coś do zrobienia, a ja tak się zafiksowałam, że bałam się, że kiedy tylko usiądę, to zaraz i tak będę musiała wstać, więc na ciul się w ogóle wysilać. A nie! Sorry! Siadałam dwa razy dziennie! Boże znowu zmyślam. Raz sikając, a raz jedząc na schodach. Tak, jadałam posiłki, a raczej  jeden posiłek, na schodach – czekałam aż Edek będzie miał drzemkę, Bruśkowi włączałam bajkę i szłam na schody, cieszyć się jednym jedynym posiłkiem, który mogłam zjeść w czasie nie krótszym niż 2, a nie dłuższym niż 3 minuty. Kuźwa! To był luksus!

Pamiętam też to poczucie wolności, kiedy Brunio poszedł do tamtejszego przedszkola. Od razu zaznaczę – chodził tam 3 dni w tygodniu, na 4 godziny. Na moje szczęście Teodorek miał w tym czasie drzemkę, więc jakieś 2 godziny (zanim go nakarmiłam i uśpiłam) mogłam poświęcić na bloga. Tak tak 🙂 Nie było opierdzielania się 🙂 Blog mnie ratował, a raczej mój mózg, przed zamianą w jajecznicę. I to taką na maxa wysuszoną.

Aaaa! Pewnie już nie pamiętasz jak dodawałam zdjęcia z zakupów? Szłam do Tesco po południu, bo wieczorem, kiedy wracał M, byłam już zbyt zmęczona, żeby iść do sklepu, więc wolałam jechać z dziećmi (na szczęście “dorobiliśmy się” samochodu w późniejszym czasie)! Najczęściej jechaliśmy jak F był jeszcze w szkole, Edka brałam do Tuli, Bruśka wsadzałam do koszyka. Matka Polka pęłną gębą!

No i te rozmowy z mamą i siostrą pod tytułem “mam już dość”. Ja im codziennie tak jęczałam. I tak mi dobrze wtedy było, że mogę powiedzieć komuś, że jeszcze chwila i zwariuję, wyjadę, i w dupie mam pakowanie walizki, wyjdę w kapciach, z ręcznikiem na głowie i w poplamionej koszulce. Kij z byciem damą!

I tak rozmyślając o tych wszystkich trudnościach, tych łzach ze zmęczenia i wyczerpania, tym krzyku do poduszki “nie mam już siły”, tych kłótniach z M, bo wrócił 15 minut później niż obiecywał, to  stwierdzam, z wielkim przekonaniem, że chyba nic mnie tak życia nie nauczyło jak 2 i pół roku na obczyźnie.

Wracając do tematu. Stwierdziłam, po tych wszystkich wspomnieniach i myślach “jestem zajebista, że dałam radę”, że gdyby nie organizacja, to ja bym naprawdę padła i nie wstałam. Ja wiem, że myślałaś, że ja tu dowalę jakieś “heheszki typu haha” (pozdro Basia), ale taka jest prawda moja droga. Gdyby nie to, że ja codziennie o tej samej godzinie naparzałam te same rzeczy, to nie zalała mnie fala brudnych ciuchów, pieluch, garów i psychotropów leżących obok – tak na wszelki wypadek. Organizacja to słowo klucz, bez którego ja nie wiem czy jest możliwe życie, gdy jest się mamą. No nie mam pojęcia. Parentingowy multitasking bez organizacji to pomyłka, to jak bezalkoholowe piwo, czyli totalnie bez sensu.

No i finalnie. Wiesz co jeszcze może sprawić, że zamiast wyć “ile jeszcze mogę znieść?!”, zaczniesz ogarniać temat bycia rodzicem? Poczucie humoru. Uwierz mi, bez niego zginęłabym śmiercią marną, pod stosem uwalonych kupą pieluch, czyli nieciekawie. Czasami naprawdę lepiej się roześmiać, np. kiedy dziecko wylewa litr soku na podłogę i wysypuje na niego taką samą ilość mąki, niż wkurwiać po raz kolejny. Wkurwienie Ci tej podłogi nie posprząta, a ze śmiechem (nawet takim przez łzy) na ustach, od razu lepiej lata się ze ścierą…

 

   Send article as PDF   

11 komentarzy

  • Kuźwa ostatnie zdanie, puenta, the best ☺ Pamiętam Twoje wpisy z Irlandii… to były czasy 🙂 I te piękne zdjęcia, do dziś pamiętam zdjęcie takiego budynku z czerwonej cegły, a w tle architektura w innym kolorze. A może ten budynek był zielony? No wyglądało to rewelacyjnie.
    A co organizacji… święta racja siostro. Bez tego ani rusz i dzidzie też to lubią. Poczucie humoru? Must have 🙂

  • Oj tam przesadzasz 😉 mój brat i tak powiedziałby, że to on ma najgorzej bo ma jedno dziecko (2,5 roczna córcia) przy której non stop pomaga teściowa ale i tak nigdy nie ma na nic czasu, nawet na zjedzenie obiadu czy telefon do siostry ;). Zawsze mi powtarzał, że gdy ja się doczekam dziecka to zrozumiem o czym mówi. Synek ma pół roku, jesteśmy z mężem sami na obczyźnie więc siłą rzeczy żadna babcia nie wleci na pół godziny zająć się wnukiem abym mogła w spokoju wziąć prysznic ale jakoś nie mam najmniejszego problemu aby znaleźć czas by zadzwonić do rodziny – wszak mam wtedy ręce wolne i mogę nawet pieluchę zmienić :P. Moim zdaniem najważniejsze to mieć swoje priorytety! O wiele bardziej cieszy mnie leżenie na podłodze z młodym wśród jego zabawek niż robienie wielkich porządków w chacie do tego stopnia aby można się było przejrzeć w blacie kuchennym.

  • Kiedy urodziłam Melke to mój Staszek miał niecałe 2 lata. Na moje niewyobrażalne szczęście moja mama przyjeżdżała do mnie przez kilka pierwszych miesięcy. Kiedy byłam już sama z wiecznie zazdrosnym, zbuntowanym 2latkiem i małą kruszynką to momentami myślałam że nie dam rady. Wieczny chaos w domu, bałagan, milion pieluch i te obiady, których do dziś nie lubię gotować..
    Wtedy wyczaiłam Twojego bloga i twoje normalne, nie rzygające tęcza macierzyństwo, z tym wszystkim z czym ja na codzień musiałam się męczyć, wkur.. Ale też z wszystkimi pozytywnymu rzeczami, których mimo wszystko też jest dużo?
    I tak po prostu było mi lepiej, nie obwiniałam się już tak że jestem beznadziejna matka bo miałam ochotę czasem zamknąć się w toalecie i nie wychodzić z niej do wieczora?
    Podziwiałam cie, że sama, w obcym mieście, właściwie bez męża cały dzień, z TRÓJKĄ dzieci nie zwariowałaś.. byłaś mogą idolką i często motywowałaś mnie do ‘chcenia mi się’.
    Także po latach (moja córka ma już 3.5 roku) DZIĘKUJĘ CI o wielka Ty! ?
    A, byłaś bardzo tolerancyjna dla swojego męża, ja po 5 min spóźnienia, jeśli mnie nie uprzedził, już byłam zła jak osa?

  • Gosh! Rozumiem!! Mieszkam z przyszłymi tesciami, kończę studia i mam super synka. Rozpierdala mnie od środka bo już tu nie wytrzymuje. Tak mi się życie potoczyło, że powinnam już dawno być mgr inż ale trudno. Problem w tym, że już mam dość mieszkania w 3 osoby w małym pokoju…. odliczam dni do wyprowadzki, która nie wiem kiedy nastąpi. Ale tula pomaga jak trzeba iść z dzieckiem na uczelnie 😉 i uśmiech przez łzy też 🙂 i kp też, jak potrzeba pisać licencjat a dziecko płacze 😉

    • my mieszkamy w jednym małym pokoju u teściów z dwójką dzieci (trzyletnia córka śpi z nami w łóżku bo zwyczajnie nie mamy miejsca na wstawienie jej łóżka), a teściowa daje równo popalić, nigdy mi w niczym nie pomogła. Też czekam z utęsknieniem na wyprowadzkę – DAMY RADĘ!

  • Uwielbiam Cię czytać! Zawsze w punkt! Mam dwie małe (no już w sumie nie takie małe) łachudry, a jakobym miała cztery – takie energiczne skubańce i doskonale Cię rozumiem. Tylko poczucie humoru mnie ratuje przed wiecznym wkur***, morze poczucia humoru, Prosecco i takie tam 😛 Trzymaj się!

  • jak ja to dobrze rozumiem trójka maluchów (wprawdzie w Polsce), z małą różnicą wieku, mąż pracuje w innym mieście jest na weekendy (a i to nie zawsze), rodzice 300 km stąd, praca (etat), szkoła, przedszkole, żłobek – od 5 rano do 21 ciągle coś ktoś chce, to szef :), to dzieci plus dojazy w korkach – mieszkamy w dużym mieście – zakupy, lekarze i wszystkie sprawy do ogarnięcia – na szczęście teraz już luuzik od września maluchy będą w jednym , w JEDNYM przedszkolu jeszcze tylko starszego do szkoły i już (a córcia się odpieluchowała w tym miesiącu więc jest SUPER) – za kilka lat usiądę przed 21:):):)

  • Kiedyś pan na portierni w obiekcie, gdzie trenowałam, spytał mnie, czy ja w wojsku byłam, bo tak szybko jestem gotowa na trening po przyjściu. Ja na to: nie, ale miałam dwójkę dzieci i siebie do ogarnięcia przed zawiezieniem ich do szkoły i przedszkola, a siebie do pracy. 😛

  • Respekt dla Ciebie i dla wszystkich Matek! Bo to przecież istny kosmos z tymi maminymi obowiązkami ;(( Jestem chyba na etapie popadania w depresję… może ten histeryczny śmiech mnie uratuje:)

  • Z ostatnim akapitem szczególnie się zgadzam 🙂 poczucie humoru pomaga nie tylko nam przetrwać ale też uczymy nasze dzieci większego dystansu do napotykających je w życiu problemów.

  • Doskonale wiem o czym piszesz. Ja ma dwójkę dzieci, ale autystyczny syn daje popalić za kilkoro 😉 Też nie miałam nikogo do pomocy. Nie wiem jak to przetrwałam. Organizacja – owszem, bez tego ani rusz.

Leave a Comment