“Dziecko mi dorasta! Co ja mam zrobić?!”

Długo na to czekałam. Naprawdę. Marzyłam, planowałam, nie mogłam się doczekać! I co robiłam jak przyszedł ten moment? Siedziałam i się wzruszałam przy zdjęciach, wspominałam i tłumaczyłam najmłodszemu Tedkowi dlaczego zostaliśmy sami. Tak, sami! Bo Brusiek poszedł do przedszkola! :))

A to dopiero numer! Tylko wspominałam, myślałam, zastanawiałam się, aż w jeden dzień podjęliśmy z M decyzję, sprawdziliśmy, popytaliśmy i tyle: po dwóch dniach i dwóch nieprzespanych nocach (przez niego, on poważnie nie mógł się doczekać!) nadszedł dzień w którym mój malutki syneczek dupeczek wyszedł na 4 godziny z domu! Co prawda sama go tam zaprowadziłam, ale liczy się efekt końcowy 🙂 Wyszedł! Poszedł, dał buziaka i ledwo zdążył krzyknąć “pa” biegnąc do zabawek, kolegów i wszystkiego co nowe w jego życiu. Tyle go widziałam. Spoko, jestem przygotowana na kryzys który może nadejść za jakiś tydzień – już to przerabiałam 🙂

Wiesz, że jestem mamą już od 8 lat? Od 8! 8!!! Przecież to ponad 1/4 mojego życia. A od prawie 9 lat dbam o swoje dzieci. No jasne, że liczę ciążę! Przecież już wtedy robimy wszystko, żeby nasze maleństwo było zdrowe, szczęśliwe. Jestem mamą od tak długiego czasu, a w ogóle nie odnoszę wrażenia, że to mnie definiuje. I dobrze! Kocham być mamą, ale to nie jest moja życiowa rola. To po prostu jedna ze składowych, przede wszystkim jestem kobietą i tak chcę być postrzegana. Bo dzieci dorastają szybciej niż nam się wydaje, czas pędzi i ani się obejrzymy po ciążowym brzuchu nie będzie śladu (tzn. oby!), a my zostaniemy same, bo nasze dzieci już nie będą potrzebowały by je tulić do snu, opowiadać bajki, czy przybiegać w nocy kiedy przyśni im się koszmar. I tak, wzrusza mnie to cholernie, ale w ogóle nie smuci.

Oczywiście, że mamy prawo przeżywać każdy milowy krok naszego dziecka (chociaż ostatnio na jednym z blogów przeczytałam, że matki przesadzają i zamiast cieszyć się, że “będą miały spokój” to ryczą, że dzieci im dorastają). Mamy prawo się martwić, rozmyślać i wylewać ogrom łez za bramą przedszkolnych drzwi. Nasze dziecko, maluteńkie, cudowne i wypieszczone, nagle idzie w miejsce gdzie oprócz grupy nieznanych ludzi (to nic, że to takie same maleństwa jak on), będzie bez bliskiej mu osoby. Bez kogoś kto zawsze przytuli, pomoże, rozweseli gdy jest smutno. No kurczę, to na prawdę mega ciężkie! Ale chyba rozumieją to tylko mamy właśnie takich maluszków.

Nie zmienia to faktu, że dzięki tym 4 godzinom dziennie, 3 razy w tygodniu (tyle czasu Brusio będzie spędzał w przedszkolu) moje życie nabierze spokoju, harmonii i ciszy. Serio. Bo dla mam większej ilości dzieci, przebywanie tylko z jedną sztuką to jak wakacje na Florydzie. W hamaku, z drinkiem z palemką w jednej dłoni, a dobrą książką w drugiej. Wakacje. I możliwość zrobienia czegoś więcej dla siebie. Nawet jeżeli to oznacza posprzątanie w szafach 🙂

Chyba, że mi napiszecie co Wy robicie jak macie chwilę “wolnego”. Serio piszcie, bo ja coś przez te kilka godzin ogarnąć się z tego szczęścia nie potrafię! 🙂