Czy naprawdę potrzebujesz drugiego dziecka?

“Kiedy następne?” – jedno z najbardziej znienawidzonych pytań, które WSZYSCY zadają młodym rodzicom.

Każda z nas jest częścią społeczeństwa, a ono niestety posiada oczekiwania. O ile odchodzi się powoli od modelu życia: szkoła → praca → ślub → dzieci, tak do myśli, że ktoś może chcieć tylko jedno dziecko już trudno przywyknąć. A niestety w życiu jest tak, że im ktoś bardziej naciska, tym nam się mniej czegoś chce – takie z nas buntowniczki (ha!).

Drugie dziecko. Na nie chyba jeszcze ciężej się zdecydować niż na pierwsze. Pamiętasz jeszcze niedogodności ciąży, bolesny poród i ciężkie początki relacji mama-dziecko. I co z tego, że chciałoby się przytulić do takiego maleńkiego golaska? W zamian dostaje się poorany brzuch, obwisłe cycki, traumatyczny poród/połóg i minimum pół roku nieprzespanych nocy. Jakby tego było mało jeszcze trzeba zająć się starszakiem bardziej niż zwykle, przecież nie może poczuć się odrzucony. A ludzie czekają… Mama marudzi, babcia wymusza tekstem “czy ja dożyję”, a ciocia jęczy “za moich czasów to się miało piątkę dzieci!”.

Bardzo chciałam drugie dziecko, tylko nie wiedziałam kiedy. Nie było odpowiedniego czasu, non stop coś się działo, a to praca, dom, i ten strach że trzeba będzie znowu dać sobie radę z wywróconą do góry nogami rzeczywistością. Brusiek przyszedł “niespodziewanie”, zwyczajna wpadka. Płakałam przez tydzień, może dwa. Do tej pory M się śmieje: “widzisz Brusiu, mama tak ryczała, tak jęczała, a teraz?”.

Decyzja o trzecim dziecku rodziła się powoli. Najpierw myśl “chcę mieć dziewczynkę” – to był taki mały zapalnik (teraz możesz się pośmiać :D). Później, w związku z moją (już zrobioną!) przepukliną usłyszałam od chirurga: proszę pomyśleć czy będzie chciała mieć pani jeszcze dzieci, bez sensu operować, bo podczas ciąży wszystko szlag trafi. Wtedy pojawiła się ta myśl: “już nigdy nie będę w ciąży?”. No i płacz! Ryk! Jeszcze gdybym to tak lubiła! (chociaż akurat dwie pierwsze ciąże wspominam super, ta trzecia dała mi najbardziej w kość ze względu na małego Brunka i brak jakiejkolwiek pomocy w opiece nad nim, Fifek już był duży więc z nim radziłam sobie świetnie). Mało tego, jestem święcie przekonana, że na trzecie dziecko 100 razy łatwiej się zdecydować niż na to pierwsze! No bo albo się chce mieć tak dużą rodzinę albo nie, a z tym pierwszym jest milion dylematów: nie ta praca, może za rok, co to będzie, może większe mieszkanie, a może po wakacjach.

Rozumiem ludzi którzy chcą mieć jedno dziecko. Nawet argument “nie chcę znowu przytyć”, który jest dla mnie beznadziejny (no chyba, że jest się zawodową modelką i zarabia się miliony dolarów rocznie, w innym wypadku trudno mi to sobie wyobrazić), jest po prostu czyjąś decyzją którą trzeba szanować.

Czy potrzebujesz drugiego dziecka? Potrzebujesz jeżeli go chcesz. Proste! Wtedy olej zmartwienia, strach – naprawdę dasz radę! Ale jeżeli nie chcesz “bo nie”, to na pytania koleżanki/cioci/mamy/babci/dziadka odpowiadaj zgrabnie: “zaraz po tobie”. 🙂