“o matko! jaka stara!” czyli rzecz o dorosłości.

“Ile?! 30? Jaki on stary!” powiedziałam 2 lata temu, kiedy koleżanki mąż miał urodziny. Prawie zasłabłam kiedy odpowiedziała “noo, chociaż to tylko 2 lata więcej od nas”.

Potrafię liczyć, jestem dobra z matmy – nawet bardzo. Kiedy jednak przychodzi odpowiedzieć na pytanie “ile masz lat?” to jakaś taka blokada mi się w mózgu włącza, jakieś zaćmienie, bynajmniej słońca bo ono, choć tak samo spektakularne zdarza się na danym obszarze co parę lat a u mnie to takie myśli minimum 3 razy dziennie, i za każdym razem chcę odpowiedzieć “no 20!”.

Nawet nie wiem jak to wyjaśnić. Mózg mi się zlasował gdzieś w okolicach 2000 roku, co jest dziwne bo wtedy miałam lat 15. W myślach mam jednak wciąż 20. O co chodzi?!

Czasy ogólniaka. Pamiętasz? Tylko ja myślałam, że jestem dorosła, zakochana już tak na zawsze i nie rozumiałam o co chodzi rodzicom, którzy dawali mi szlabany za palenie fajek? Teraz, sama jak widzę gówniarzy na ławkach to szlag mnie trafia, takie to bezczelne. Do tego jestem prawie pewna, że wyglądałam o wiele doroślej w ich wieku. Mało tego! Mi się wydaje, ze ja wciąż wyglądam tak samo! Koleżanki też! Jedna to nawet znowu superstary kupiła, inna w szpilach pomyka codziennie to za głowę się łapie “po co? stara maleńka!”. Yyyy.. nie?

30 lat to chyba już dorosłość. To na pewno dorosłość! Myślisz, że przekonuje mnie liczba moich własnych, wyhodowanych dzieci? Nic a nic. Nawet to, że jedno z nich w tym roku kończy 8 lat. Przecież czekając na niego po szkole, porównując się do innych mam (jasne, że też to robisz), czuję się jak jego niania. Taka młoda jestem!

Zaczynam zdawać sobie sprawę, że frazes “wiek nie ma znaczenia” wcale taki banalny nie jest. No bo cóż, że 30? No cóż? Czegoś mi nie wolno? No może na balety bym nie poszła, bo tak dziwnie wśród tych gówniar skakać, w końcu one jakieś takie jędrne, ja bym się bała że mi cycki o podłogę się poobijają, ale wszystko inne? Aż się prosi by garściami korzystać.

A może specjalnie tak nasz mózg skonstruowany, żeby mieć w dupie te lata i robić swoje? Marzenia spełniać, bawić się klockami, i pić piwo na ławce z koleżankami. Już możemy, tak naprawdę to przecież już wszystko możemy! Bawić się do nieprzytomności, śmiać do bólu brzucha, szaleć całą noc, wypić bez okazji szampana (tego ruskiego of kors) i malować usta szminką (tylko ja się dziwnie czuję robiąc to? chociaż przecież takie pomalowane usta są wspaniałe). Wszystko możemy, tylko czasami nam się nie chce. I wcale chcieć nie musi. Czasami wystarczy świadomość, że można.

Roczniku ’85 gratuluję, żeś wkroczył w najlepszy czas życia, że możesz już mieć gdzieś zdanie innych, olewać nieprzyjaciół i kochać tych których chcesz. Gratuluję, że możesz robić wszystko słuchając tylko siebie, że możesz być bezczelnie szczery, bo nic do stracenia nie masz, a możesz tylko zyskać: pewność, że wszystko co robisz jest dobre. Naprawdę wierzę, że ten rok będzie jednym z najlepszych. Zresztą powoli już się nim staje 🙂

Leć zatem, włóż trampki, zapuść jakąś polski, raperski hicior i przestań się szokować, żeś stara. No stara! I co? To tylko znak, że możesz wszystko 🙂