Irlandzki poród logistycznie.

Bałam się cholernie jak to będzie. Nowe miejsce, język niby jest, ale jak rozmawiać w trakcie skurczy? Jak wytłumaczyć, co dokładnie po porodzie boli? Obawiałam się, że jak nienormalna będę szukała w słowniczku odpowiednich słów których i tak nie znajdę (w Irlandii używa się z niewiadomych dla mnie przyczyn połączenia języka angielskiego brytyjskiego z angielskim amerykańskim).  Na szczęście nawet w trakcie skurczy wiedziałam, żeby na zmianę krzyczeć “Kurwa mać!” i “o fuck!” – strasznie naturalnie mi to wyszło. 🙂

Tak jak i opieka okołoporodowa, tak i poród znacznie różnią się tutaj od polskich standardów. Od początku.

Przyjęcie do szpitala: wszyscy tak mili, że czułam się naprawdę jak Królowa. Dbają, są cudownie pomocni, nikt bez mojej zgody mnie nigdzie nie dotknął (do tej pory pamiętam, że gdy rodziłam F i podczas badania rozwarcia, tyłek po prostu z bólu mi do góry podskoczył – dostałam taki za przeproszeniem opierdol od lekarki, że do końca porodu miałam drgawki jak się do mnie zbliżała – “ja nie będę w takich warunkach pracować!”, nic to, że to ja rodziłam a ona miała po prostu dyżur). W trakcie ciąży wybierasz szpital “docelowy” który prowadzi Twoją ciążę, więc nie dotyczy Cię zabawa “pani tu podpisze” podczas wymiotowania, błagania o znieczulenie i innych świetnych porodowych spraw.

Tuż przed porodem: leżałam na wieloosobowej sali (każda rodząca mogła otoczyć się kotarą, żeby się od świata odłączyć). Wyglądało to trochę z boku jak zbiórka na polu albo w wojsku, ale w sumie w PL na porodówce też rzadko jest się samemu. Nie wiem. Mi to nie przeszkadzało, ale rozumiem że dla innych byłoby nie do zniesienia słuchanie jęków rodzących kobiet (tu były kobiety którym faktycznie zaczął się poród). Za to każda rodząca miała swoją położną. W polskich szpitalach zazwyczaj pracuje na oddziale ich tylko kilka, a tutaj? Z 20? Wszystko tłumaczą, opowiadają, no kobiety anioły. KAŻDA!

Poród: na ten okres idzie się do własnej sali porodowej. Z położną. Lekarzy na oddziale było dwóch. Spali. Dopóki nic się nie dzieje to położna odbiera poród. Znieczulenie? Sami namawiają do niego, poród to nie rzeźnia, położne były w szoku, że u nas nie wszędzie są dostępne środki przeciwbólowe (gaz? no błagam, mi się wydaje, że to tak jakby powiedzieć “zjedzcie pomarańczę, nie będzie bolało” shit jakich mało). Muszę jednak przyznać, że np. w trakcie parcia położna nie pomogła mi za bardzo. Jestem pewna, że gdyby Teodorek był większy to nie dałabym rady go sama wyprzeć. W Pl, w trakcie rodzenia Bruśka, położna coś mi robiła takiego (nie wiem co), że moja siła parcia była tak ogromna, że do tej pory uwierzyć nie mogę, że takiego wielkoluda urodziłam. Tu mnie głaskano w kolanko. Gdy już Teosiek wylazł oczywiście dano mi go na brzuch, dopiero po jakiś 5 minutach rodziłam łożysko (wcześniej dostałam zastrzyk z oxy). Bardzo dokładnie sprawdzono drogi rodne i tyle. Ważenie maluszka i już 🙂 Za tym jak cudne kobiety tam pracują świadczy też fakt, że sama położna zaproponowała, żeby mój tato i siostra weszli na porodówke, żeby dzidziusia zobaczyć 🙂 Jak tylko wyszli poszłam pod prysznic, SAMA! W Pl leżysz chyba minimum dwie godziny zanim pozwolą Ci się podnieść, tu 15 minut i heja! Jedziesz! I koniecznie musisz się wysikać, bardzo na to liczą 🙂 Aaa! Przed prysznicem dostajesz na szybko ciepłą herbatkę i tosty z dżemem 🙂

Po porodzie: sala również wieloosobowa, ale z własną łazienką. Niby jesteś z maleństwem, ale położna sama powiedziała, że jak mały będzie miał czas karmienia to go nakarmi. Przez całą noc przed salą automat z darmowymi kawą, herbatą i czekoladą, do tego ciasteczka, kanapki i zimne mleko. Rano śniadanko, obiad na wypasie (ostatniego dnia jadłam pyszne curry z kurczaka), kolacja to samo! Położne same “wciskają” środki przeciwbólowe. Tu nie ma nakazu bólu, co w Polsce niestety wciąż funkcjonuje.

Do domu można iść po 24 godzinach od porodu. Wieloródki już po 6 godzinach, jeżeli chcą (po 24h muszą się jednak zgłosić do szpitala na badanie neonatologiczne).

Jak dla mnie rewelacja! Wszystko! Po prostu wszystko! No dobra, był jeden minus – było tam strasznie gorąco.

Osobiście opieka okołoporodowa skupia się tu i na dziecku i na mamie. W Polsce niestety tylko na dziecku. Mama może cierpieć i tyle. Tak ja to zapamiętałam rodząc dwójkę dzieci w dość dużym odstępie czasu. W Irlandii nie pozwala się, żeby kobieta cierpiała bardziej niż do momentu kiedy tego cierpienia po prostu się uniknąć nie da. Dba się o psychikę kobiety. Nikt nie mówi, że ma się uspokoić, że to ma boleć, że ma nie histeryzować. Poród to coś naturalnego, ale nikt nie wpadł na wspaniały pomysł obdzierania kobiety z godności, co niestety WEDŁUG MNIE ma często miejsce w polskich szpitalach.

I żeby było jasne: wiadomo, że zdarzają się wyjątki, ale w opinii o irlandzkich porodówkach nie jestem odosobniona.

P.S.

Cała noc przespana!!!!! Zawinięty Tedek to szczęśliwy Tedek! 😀 no i mleczko zmieniliśmy na wersję Comfort 🙂 Dziękuę jeszcze raz Wszystkim za rady :*