Matki to jednak trochę psycholki.

Mam nadzieję, że żadna z Was się nie zdenerwuje za ten tytuł. Miał prowokować, no i przede wszystkim jest prawdą! 😀

Nie, nie obrażajcie się. Nie ma o co. Tak jest i kropka. Matki normalne nie są, ani trochę! Kochają za mocno, i to bynajmniej siebie. Dbają też często zbyt mocno, pielęgnują nawet wtedy gdy to potrzebne nie jest, a na końcu wypominają to wszystko.

Taaak! Ty też to zrobisz.

Każda, powtarzam każda Matka jest troszkę takim małym psycholkiem. A to ma milion rad na każdy temat,jak nie rad to uwag, zawsze coś jej nie pasuje w innych Matkach (a to jakieś rajstopki, pieluszki, restauracje i w ogóle bodziak z dziurą na dupie). Matka zawsze chce być lepszą osobą niż jest w rzeczywistości. Jak pije browara to bezalkoholowe “karmi”, jak pali to po kryjomu. Nosi mini? Tylko do czarnych kryjących rajstop no i twierdzi że woli kasę wydawać na dziecko niż na siebie (to mnie zawsze najbardziej dziwiło, może gdybym dziewczynkę miała to bym zrozumiała tej fenomen, ale szczerze nie sądzę- ja zdecydowanie wolę kupować ciuchy dla siebie).

Ja też taką psycholką jestem. I to meega! Moją największą przywarą jest obgadywanie. Tak tak! Chociaż plotką się ciut brzydzę to jednak obgadywanie lubię, zwłaszcza gdy rozmowa się tyczy moich dzieci. Myślicie, że ściemniam? hehe nie nie. Mam dwie takie koleżanki i jak tylko się spotkamy to naszym głównym tematem są oczywiście dzieci, dodam że nasze osobiste. I nie. Nie podniecamy się jakie są zajebiste, cudowne, piękne i mega mądre. W naszych rozmowach są marudne, wredne, paskudne i najchętniej to w ogóle byśmy z nimi nie gadały. Tyle że musimy 😛

Wredne jesteśmy? No i co z tego? Lubię ponarzekać! Lubię sobie pomarudzić, że jestem niewyspana, zła, głodna (tu mnie poniosło, na głodną to ja zdecydowanie nie wyglądam :P). Lubię gadać jaki ten mój los jest beznadziejny i lubię słuchać o tym, że nie tylko ja “mam taką życiową lipę”. Miłe to dość. I nie interesuje mnie, że ktoś kto by nas podsłuchiwał miałby ochotę zadzwonić do opieki społecznej, żeby nam dzieci odebrali. Pfff! Ja kocham swoje dzieci nad życie, ale może właśnie dlatego, że je tak kocham to mnie tak drażnić potrafią? Może dlatego, że są dla mnie LUDŹMI, tak po prostu, to mogę sobie pozwolić na uczucia znudzenia, wkurzenia i zmęczenia “materiału”?

Moje dzieci są zajebiste. Wiem o tym, i dziwi mnie że niektórzy są oburzeni kiedy mówię o nich “moje małe gnojeczki”. NO tacy są! Wykańczają mnie psychicznie i fizycznie. Ale to chyba dobrze, to o miłości świadczy. Nie od dziś wiadomo, że najgorzej to nie czuć nic, i tylko te osoby które naprawdę kochamy potrafią nas tak realnie wkurzyć. Za nic tych moich chłopaków bym nie zamieniła, zresztą też po części dlatego że jestem pewna, że inne dzieci denerwowałyby mnie jeszcze bardziej…

A Wy? Dlaczego jesteście psycholkami? Czy wciąż wolicie udawać normalne? 😛