Ile można zmienić w 5 tygodni?

To nie będzie tekst o tym jak cudownie jest ćwiczyć i jeść zdrowo. To nie będzie też tekst w żaden sposób motywacyjny, jeden z tych które głoszą “jak chcesz to potrafisz”. Nie. To będzie tekst o tym, że łatwo wcale nie jest. A napewno nie jest łatwo na samym początku.

Jakiś czas temu pisałam Ci o tym jak to przytyłam w “magiczny sposób” 8 kg (TUTAJ). Oczywiście z magią miało to tyle samo wspólnego, ile dzisiejsza władza ma z dbaniem o kobiety. Totalnie nic. Ja po prostu żarłam. Żarłam bez umiary, przez prawie cały dzień. Śniadanie jadłam w domu jak zwykle (tu akurat nie miałam sobie nic do zarzucenia), ale już od godziny 10 zaczynał się maraton pt. “snikers, czipsik dwa bratanki”. Pizza, piwo, słodycze, słodkie bułeczki, ziemniaki zapiekane w 30% śmietance. Sodoma i Gomora każdego dietetyka. Doszłam do takiego punktu, że nie byłam w stanie wciągnąć brzucha, tak bardzo był on wypełniony śmieciami. Dramat. Tym bardziej, że rok temu pokazałam sobie, że potrafię doprowadzić się do stanu w którym dumnie chodzę po sklepach i mierzę obcisłe jeansy. Naprawdę było ze mną źle.

Co się stało, że powiedziałam sobie dość? Zaczęłam tak jak rok temu: od “nastrojenia się”. Wiem, brzmi to bardzo dziwnie, ale umówmy się – na nic zdadzą się obiecanki “od jutra, od poniedziałku, jak wygram w totka”, jeżeli coś nie zadzieje się w naszych głowach. U mnie niestety nie trwa to dwóch dni, takie układanie sobie priorytetów trwa znacznie dłużej – dwa tygodnie, miesiąc. Tak tak. Ale właśnie ta “głowa” jest w odchudzaniu najważniejsza. Bez odpowiedniego nastawienia się, po prostu się nie uda. Oglądanie wyćwiczonych lasek, filmików na Youtubie osób, którym się udało. Nagle człowiek zaczyna wierzyć, że też tak potrafi, że też może mu się udać. To ten moment? Nieeee. Trzeba wiedzieć, że się uda, że można, trzeba chcieć. Wtedy dopiero zaczyna się ekscytacja z powodu jedzenia owsianki, a znika żal i smutek z powodu pożegnania się ze śmieciowym żarciem.

Pierwszy tydzień? Chyba najtrudniejszy. To ciągła walka ze starymi nawykami, głowa ciągle woła “czekolada”, a ciało ledwo się rusza z powodu zakwasów. To właśnie wtedy trzeba się okłamywać “wytrzymam jeszcze tylko dzisiaj, a od jutra olewam temat” i od rana zaczynać jeszcze raz. Pierwszy tydzień jest najtrudniejszy. Przynajmniej był dla mnie. Później jest już tylko lepiej.

Po drugim tygodniu? Zakwasy już nie sprawiają, że mąż musi podnosić cię z łóżka, jedzenie zaczyna smakować. Jasne, tęskni się za wieczorną porcją czekolady i pringelsików, ale… Można wytrzymać. Po dwóch tygodniach widać pierwsze efekty ćwiczeń. Nieznaczne, ale jednak. Mięśnie pozwalają na więcej ćwiczeń, na szybsze tempo. Zdarzają się kryzysy, ale jest ok. Kiedy zaczyna się widzieć efekty, człowiek sam siebie zaczyna “cisnąć”: jeść jeszcze lepiej, ćwiczyć efektywniej. O ćwiczeniach na diecie pisałam TUTAJ.

Po 5 tygodniach? Jest zajebiście. Nie, ćwiczenia wciąż nie sprawiają mi przyjemności, ale jak widzę jak zmieniają moje ciało, to mam ochotę wykonywać je 2 razy dziennie. Dieta? Idzie jak złoto. Praktycznie nie mam zachcianek. Piękny burger z chrupiącymi frytkami kompletnie mnie nie ruszają. Widzę ile jeszcze pracy przede mną, ale kompletnie mnie ona nie przeraża. Jasne, że wolałabym jej w ogóle nie robić, mieć nogi jak modelka, a talię jak za czasów, kiedy chodziłam do ogólniaka. Co by nie było mam już 31 lat, i niestety, ale nie będę już nigdy miała figury modelki. Moja skóra na brzuchu nie będzie już nigdy super jędrna, bo jednak 3 ciąże zrobiły swoje i nie ma co udawać, że będę kolejną fitnesiarą.

Mój brzuch robi się płaski, ramiona przestają wisieć, jestem silniejsza. Jem co 3 godziny, wypijam 2 litry wody dziennie bez żadnego problemu. Co jem? To na co mam ochotę, ale z przestrzeganiem tego ile węglowodanów, białka i tłuszczy mogę zjeść w ciągu dnia. Tutaj, tutaj i tutaj o tym pisałam. Mówienie “wystarczy jeść zdrowo, nie trzeba liczyć kalorii” to dla mnie jedna wielka bzdura. Tak niestety nie jest. Oczywiście na początek i takie działanie wystarczy, ale nie na dłuższą metę. Dowód? Kulturyści i fitnesiary na masie, jedzą wciąż super rzeczy, a tyją, bo zwiększają podaż kalorii. To zwykła matematyka i chemia. O ile na początek wystarczy zamiana “białego na ciemne”, tak później może być już różnie.

A co dokładnie jem? O tym też już pisałam 🙂 TUTAJ i TUTAJ znajdziesz produkty i jedzenie, które są w moim codziennym menu. Oczywiście wprowadziłam parę zmian – tak jem twaróg, i tak piję soki. Nie przygotowuję się do zawodów sylwetkowych, nie chcę schudnąć 10 kg w tydzień. Już nie. Póki co schudłam jakieś 3 kg. Mało, ale tylko wtedy gdy patrzy się tylko na wagę, która jest kompletnie bez znaczenia. W talii ubyło mi już 9 cm, tyle samo w brzuchu, udo mam szczuplejsze o jakieś 2,5 cm. I to nie jest sama woda 🙂 Na temat całej diety przeczytasz TUTAJ.

Odchudzanie to ciężka praca. To ogromne wyrzeczenia, to pot, krew i łzy. To ból przy wykonywaniu ćwiczeń i ból z powodu zakwasów. Ale tylko na początku. Trzeba wystrzymać tydzień, góra dwa. Później człowiek jest tak zajarany efektami, że nawet nie myśli o porażce. Czy zdarzają mi się grzeszki? No jasne! Mówiłam o tym na instastories (TUTAJ mój Instagram 🙂 ). Ale nie zamierzam mieć z ich powodów żadnych wyrzutów sumienia, bo robię je z głową. Tak jak nie schudnie się po jednym posiłku, tak nie przytyje od talerza sushi czy nawet czekolady. Trzeba znać swój umiar.

Czy jak schudnę, to przypadkiem znowu nie przytyję? Oby nie. Nie wiem. Na chwilę obecną wiem ile kosztowało mnie zacząć od nowa, wiem jak biłam się ze sobą, żeby nie zeżreć wieczorem pół lodówki. Nie warto. A przede wszystkim nie warto dla tego uczucia, kiedy zaczyna brakować spodni, w które człowiek może się zmieścić. Nie polecam.

Foty ponieżej dzielą 4 tygodnie (na pierwszej byłam tydzień na diecie, i po pierwszej sesji ćwiczeń). Byłam pewna, że tej pierwszej nikomu nie pokażę, ale… Bez przesady 🙂 Tak wyglądałam, do takiego stanu się doprowadziłam (zwróć uwagę, że i tak na niej wciągam brzuch haha). Mam nadzieję, że za 5 tygodni pokażę Ci jeszcze lepszą. Trzymasz kciuki?!