“Ja nie chcę być najważniejsza.”

Niektóre mamy za szczyt swoich marzeń uważają bycie “niezastąpioną”. Może nie mówią o tym głośno, ale słysząc “beze mnie sobie nie poradzi” (nie wiem czy mąż czy dziecko) tak właśnie o nich myślę. Czy to źle? Nie.. W sumie nic mi do tego, jednak jedyne o czym wtedy myślę to “biedna rodzina”.

Bycie rodzicem zobowiązuje, to jasne. I na tym powinnam skończyć, ale… Wciąż (!) dużo osób myśli, że to bycie mamą zobowiązuje, tatą już niekoniecznie. Kto tak myśli? Mam wrażenie, że często same kobiety mają do rodzicielstwa taki właśnie stosunek (jak facet tak myśli, to jest po prostu frajerem). Faceci już dawno przestali się bać pieluch, karmienia a przede wszystkim odpowiedzialnego wychowania. Blog Ojciec, Art Tata – blogi pisane przez facetów! Dlaczego zatem wydaje mi się, że wciąż mało facetów jest w takim samym stopniu odpowiedzialnym za swoje dzieci, jak podczas ich “tworzenia”?

Wiesz, że są kobiety które myślą, że ich dziecko sobie bez nich totalnie nie poradzi? Że zginie w tłumie, padnie na zawał, odpadnie mu ręka, straci głos, nie wiem co jeszcze. Drastycznie? Trochę, ale tak jest. Nie mówię tu o mamach noworodków, tu jednak duże znaczenie odgrywa biologia – jesteśmy “zaprogramowane” na swoje dziecko. Co jeśli to zaprogramowanie przeciąga się na parę następnych lat? A może kilkanaście? Niemożliwe?

Nie chcę być najważniejsza dla swoich dzieci. Moje dzieci mają rodziców, a nie rodzica. Nie chcę by z każdym problemem przybiegały do mnie, bo mają też tatę, który w wielu sprawach poradzi im o niebo lepiej co mają robić. Nie chcę by płakały za każdym razem jak wychodzę, bo mają wiedzieć, że wrócę, a w czasie kiedy mnie nie ma jest ich tata. Zresztą nawet nie o tego tatę chodzi – ja chcę, żeby moje dzieci uczyły się samodzielności, a nie budować w nich poczucie “to ja – mama jestem zajebista, a Ty beze mnie tak średnio”.

Chcę być ważna, ale nie najważniejsza. Nie chcę by moje dzieci za mną łaziły krok w krok, żeby nie umiały spać same, żebym musiała im towarzyszyć zawsze i wszędzie. Mogę to robić, ale dlatego że chcą, a nie dlatego, że bez tego sobie zaczną wyrywać włosy z głowy. Jestem ich mamą, oczywiście! Ale jestem też osobą, jednostką, człowiekiem i potrzebuję prywatności, potrzebuję iść sama do toalety, kawiarni, na spacer. Potrzebuję dla swojego zdrowia psychicznego i zdrowia moich dzieci. Poza tym…. mąż by mnie chyba zeżarł gdybym umniejszała jego rolę. Po prostu.

Dlaczego, skoro uważamy swoje dziecko za kolejny cud świata, co chwilę myślimy “za mały, za duży, nie teraz, za chwilę, innym razem” jeżeli rozchodzi się o ich samodzielność? To nie my mamy być najważniejsze w ich życiu – jasne, że w pierwszych latach tak jest, ale jest też cudowny tata, a przede wszystkim  najlepsze “ja”. Dziecko ma umieć zadbać o siebie, walczyć o swoje, nawet jeżeli tym “swoim” jest kanapka z szynką i dżemem.

Nie chcę być najważniejsza, chcę żeby moje dziecko wiedziało, że to na swoje szczęście ma pracować, nie na moje. Ma to wiedzieć od najmłodszych lat, na to pracować i o to walczyć. Inaczej skończy w wieku trzydziestu lat ze mną w domu, a ja dalej będę robić mu śniadania, przeganiać kolejną “synową” i płakać, że “on taki dobry, a świat taki niewdzięczny”.

Myślisz, że moja postawa wynika z wygody? Mam wrażenie, że w dzisiejszych czasach dajemy dzieciom przyzwolenie na bycie niesamodzielnymi “bo są za mali, bo inne czasy, bo mają czas” i czasami ze swoimi zdaniem “da sobie radę” czuję się jak mała egoistka (!).