“No to teraz ci się zacznie…”

Codziennie każda z nas pamięta o tysiącu spraw: o zrobieniu śniadania, obiadu, odprowadzeniu dzieci do przedszkola czy szkoły, o praniu, prasowaniu, szczepionkach, witaminkach, o tym żeby sprawdzić tego pieprzyka którego Jaś/Staś/Asia ma za uszkiem, o rachunku za prąd, kupieniu masła i mleka, zapłaceniu za dodatkowy angielski.

Pierdylion obowiązków, miliard zajęć. Gdyby tak zapisywać każde z nich w kalendarzu, to potrzebowałybyśmy takiego w formacie A4, a i tak zabrakłoby pewnie miejsca.

Rodzina to obowiązek, tu trzeba mieć łeb na karku, i to najlepiej taki ze stali, bo pewnych rzeczy po prostu odpuścić nie można. Czy to nie jest jednak tak, że często, przez ten nawał pracy, zapominamy że rodzina to przede wszystkim przyjemność?

O czym są moje posty? O trudach macierzyństwa, o tym że żadna ze mnie idealna matka i że takich kobiet (tych różowo-idealnych) tak naprawdę to w ogóle nie ma. Piszę o tym, że dość mam słodko-pierdzących miejsc (nie mówię tu tylko o internecie, bo już w tej kwestii się powoli wszystko prostuje) w prasie, telewizji. Dość mam tekstów “mąż ci pomaga?” – nie kuźwa! nie pomaga! To jego obowiązek, tak samo jak mój, by zająć się rodziną. On zarabia, ja zarabiam, więc chyba logiczne że i w domu panuje równość? Zresztą co ja pieprzę? Nawet jakbym nie zarabiała, to sorry – zajmuję się domem!

No właśnie. Tylko gdzie w tym obowiązku radość?

Pamiętasz moment kiedy dowiedziałaś się, że jesteś w ciąży? Abstrahując od tego czy się cieszyłaś, na bank pomyślałaś “no to teraz się zacznie/skończy”. Od zawsze posiadanie dzieci kojarzy nam się z obowiązkiem, końcem beztroski i w ogóle wszystkiego co jest przyjemne i fajne. No tak, w końcu będąc matką absolutnie nie wolno Ci pić, palić, chodzić na imprezy, przeklinać i wszystko inne. Wymieniłam same wstrętne rzeczy? A fe! Matki przecież nawet o nich nie myślą! Matki to tylko na herbatce powinny się spotykać, a jak już chcą iść w plener, to proszę zapraszam, tam są huśtawki.

Co taka matka według społeczeństwa dostaje? Pierdylion nowości! Pranie, odkurzanie, zmywanie podłóg, rozciągnięty dres i cycki do kolan. Do tego nerwicę i depresję w gratisie – tak, żeby nudno nie było. No i włosy spalone od domowego farbowania bo na fryzjera czasu brak, dwie opony na brzuchu po wyjadaniu resztek po dzieciach, a i męża co to nie docenia, nie lubi, ma w dupie.

Szkoda tylko, że Ci wszyscy którym tak strasznie źle się to całe macierzyństwo kojarzy zapominają, że dostajemy coś w zamian. Miłość? a nie nie. To za proste. To wie nawet ten komu się wydaje, że matka to w fartuchu już nawet do miasta wychodzi. Dostajemy radość. Nie, nie dziecka. Swoją!

Przypomnij sobie: kiedy ostatni raz, przed urodzeniem dziecka, grałaś w jakąś mega grę, czytałaś książkę o złym wilku albo obejrzałaś bajkę Disney’a? Nawet te kolorowanki! Ile miałaś lat przerwy? 10? 15? 20? Ile lat wcześniej ganiałaś za piłką, puszczałaś latawiec, rzucałaś się jedzeniem? Albo po prostu przystanęłaś oglądać kwiatki, motylki albo wstrętne czerwone robale na chodniku?

To nam daje macierzyństwo! Radość! tą prawdziwą, szczerą, a o tym non stop zapominamy!

Czy ktoś, kiedykolwiek powiedział: “super, że będziecie mieli dziecko! przypomnicie sobie jak to fajnie samemu nim być”. No właśnie.

Na czym polega życie? Na dostrzeganiu pozytywów. Macierzyństwo to nie tylko miłość, to nie tylko obowiązki, za często zapominamy, że macierzyństwo to radość, to wojny na poduszki, puszczanie baniek mydlanych, budowanie domków z piasku i skakanie po kałużach. To nie tylko udręka, obowiązek i myślenie “ale jestem zmęczona”.

Śmiejmy się! Z siebie, z naszych mężów, z dzieci. Naprawdę chcesz, żeby z Twojego dziecka wyrósł gbur który jak ktoś go przezwie, zamiast odpowiedzieć piękną ripostą, będzie się obrażał i krzyczał “a on powiedział, że jestem gupi!”. Nie! Twoje dziecko ma wtedy zacząć się śmiać i powiedzieć “dzięki, staram się” i mieć gdzieś to, że ktoś tak o nim powiedział. A jak upadnie? Ma wstać i zacząć się śmiać do rozpuku, bo to przecież było śmieszne! (no chyba, że ma  złamaną rękę, to wtedy mu odpuść 😛 ). Ma dostrzegać pozytywy, ma być radosne i szczęśliwe. A od kogo ma się tego nauczyć jak nie od swoich rodziców?