Kiedy miłość nie przychodzi…

Tak się zdarza… Nierzadko niestety. Chciałabyś już, teraz, natychmiast. Chciałabyś nie widzieć już innego świata, zatopić się w tym nowym po sam czubek głowy. Chciałabyś czuć, że to jest to największe szczęście, najpiękniejsza chwila, najcudowniejszy moment.

A jak tak nie jest? A jeśli czujesz tylko ból i strach? Jak, nie wiedząc zupełnie dlaczego, zamiast miłości czujesz… nic. Nic nie czujesz! Albo jeszcze gorzej: obojętność, żal. Bo miało być pięknie, cudownie.

Miłość do dziecka nie zawsze przychodzi od razu (o tym pisałam już kiedyś TUTAJ). Nie zawsze rodzi się jeszcze kiedy jest się w ciąży, nie zawsze musisz czuć ją sekundę po porodzie. Zdarzają się miłości takie które dopiero rosną, z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień. I wcale nie znaczy, że są one gorsze od innych.

Pamiętasz moment w którym pierwszy raz zobaczyłaś swoje dziecko?

Pamiętam moment, nie pamiętam uczuć. Byłam zmęczona, obolała, naprawdę miałam dość porodu. Rodziłam 13 godzin, lekarze nie chcieli mi zrobić cesarki. W tamtej chwili czułam ulgę, że to wszystko już się skończyło. /Marta

Pamiętam. Położyli mi małą na brzuchu, mąż płakał, a ja nic. Zupełnie nic. Pamiętam, że byłam głodna. I że cieszyłam się, że córka jest zdrowa. Miłość? Jej nie czułam. Wiem, że to przykre tak mówić, ale naprawdę jej nie czułam. Ona przyszła dużo później. / Monika

Synka przynieśli mi dopiero później, jak już byłam w stanie kontaktować po znieczuleniu. Zabrzmi to strasznie ale miałam żal do siebie i do niego. O to, że sobie nie poradziliśmy z tym porodem, że teraz musimy być daleko od siebie, bo zwyczajnie nie daliśmy rady, że nie wytrzymaliśmy jeszcze tych 6 tygodni w ciąży (syn jest wcześniakiem). Pamiętam też, że był brzydki. Nawet chyba się wystraszyłam, że ma ogromne sińce pod oczami… nikt nie mówił, że będzie łatwo 🙂 /Agnieszka

A pierwsze chwile z maleństwem? Karmienie, przewijanie?

Z karmieniem nie było żadnych problemów fizycznych. Mała przyssała się za pierwszym razem prawidłowo. Niestety psychicznie sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Było mi źle, czułam się jak “przerośnięty bufet”, dzień wcześniej jeszcze cieszyłam się że mam super biust (zawsze byłam płaska), a tu nagle zamiast piersi mam jadłodajnię. Z przewijaniem było lepiej, nie bałam się tego że jest taka malutka, tą czynność jakoś szybko ogarnęłam. /Monika

Z karmieniem dramat, z przewijaniem dramat. Nic nie robiłam. Mały leżał pod inkubatorem. Nie znałam go. Po cesarce czułam się okropnie, miałam żal do siebie, do męża, do lekarzy, do dziecka. Byłam wściekła. Trudno mi było być matką daleko do dziecka. /Agnieszka

Mały nie umiał jeść. Byłam załamana bo wiedziałam, że muszę karmić piersią a on po prostu nie umiał! Nie wychodziło mu to, a ja nie potrafiłam go tego nauczyć. Pomoc w szpitalu? Żadna. “proszę nie wymyślać, tylko dać mu cycka”. No dawałam przecież, a on go wypluwał, płakał. Dopiero później, po wyjściu ze szpitala poszukałam pomocy na własną rękę. /Marta

Które chwile były najgorsze?

Na początku było nawet miło, może nie umierałam z miłości, ale było fajnie. Po powrocie ze szpitala mała faktycznie cały czas spała, non stop był ktoś u nas w odwiedzinach. Pierwszy kryzys nastąpił chyba kiedy Maja miała 1,5 miesiąca. Zapalenie piersi, wykańczające psychicznie kolki i całodzienna rutyna mnie wykończyły. Nie miałam siły wstać z łóżka, wtedy po raz pierwszy pomyślałam “po co mi to było”. Nie chciałam zajmować się małą, denerwował mnie jej płacz, a to z kolei doprowadzało mnie do kolejnych ataków histerii. Po dwóch tygodniach “załamania” mąż kazał mi iść do psychologa. /Monika

Każda chwila była straszna. Po dwóch tygodniach, kiedy mogliśmy iść do domu, poczułam wielką ulgę. Miałam ogromną nadzieję, że teraz już wszystko będzie dobrze. Tak trochę było, chociaż to też wszystko przyszło z czasem. /Agnieszka

Nawet nie wiem jak odpowiedzieć, bo wszystko na pozór wyglądało dobrze. Mały nauczył się jeść, chociaż i tak niedługo po tym przeszliśmy na karmienie butelką. Mąż zakochany po uszy. Noce przesypiane od początku. Tylko ja jakaś nienormalna. Nie rozumiałam o co chodzi. No bo jak można nie czuć nic do swojego dziecka? Zajmowałam się nim tak jak powinnam, tuliłam, karmiłam, wychodziłam na spacery, ale to wszystko było totalnie zautomatyzowane. Taka obojętność. Wstydziłam się jej strasznie. Mąż zachwycony latał jak poparzony w okół Jasia, a ja? Wkurwiona na siebie, że ja tak nie mam, że wciąż tylko myślę ile mnie w życiu rzeczy ominie… /Marta

Kiedy nastąpił moment przełomowy?

Nie było takiego. Po dwóch miesiąc kiedy wróciliśmy do domu po prostu zdałam sobie sprawę, że jest ok. Może nie było fanfarów i fajerwerków, ale komu one potrzebne? Kocham Kubusia, wiem to i tylko czasami jest mi przykro jak czytam “jak mogliśmy żyć bez niej” na Facebook’u u którejś z koleżanek która dopiero co urodziła. No jak? Żylibyście normalnie. Za rok to powiedzcie to uwierzę. 🙂 /Agnieszka

Długo na taki czekałam. Kiedy Jaś miał pół roku zakrztusił się kawałkiem biszkopta, na chwilę przestał oddychać a ja przez tą chwilę czułam jak serce przestaje mi bić. Zrobił się cały fioletowy, na szczęście udało mi się szybko udrożnić mu drogi oddechowe. Później pogotowie, sprawdzenie czy aby na pewno wszystko jest ok. To był najgorszy i najlepszy dzień mojego życia. Wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, że dla niego wszystko. Po prostu wszystko. Że nie ma już życia bez niego. /Marta

Mi pomógł psycholog. Tak zwyczajnie. Dwie sesje w tygodniu pozwoliły mi zrozumieć, że to nie brak miłości, że to nie ze mną jest coś nie tak. To depresja. A ona sama nie mija, depresję trzeba leczyć inaczej wykańcza wszystkich i wszystko. Mi udało się pokonać swoją z pomocą lekarza i przede wszystkim męża. Nigdy nie usłyszałam od niego złego słowa, nigdy nie wytknął tego że nie chciałam małej wziąć na ręce, że nie chcę jej ukołysać do snu. Dzięki mojemu mężowi w końcu mogę powiedzieć, że macierzyństwo to cudowna sprawa. /Monika

 

A Ty pamiętasz kiedy pokochałaś swoje dziecko? Miałaś szczęście poczuć tą miłość od razu czy musiałam po prostu na nią cierpliwie poczekać?