Niespełnione ambicje…

Pisałam Wam kiedyś, że jestem z tych ludzi którzy bardzo rzadko żałują, że coś się wydarzyło. Częściej żałuję, że czegoś nie zrobiłam.

Moje życie obfituje w różne szalone decyzje. Często zdarza się, że nie zastanawiam się, nie analizuję, po prostu robię. Tak było z wyjazdem do Irlandii, tak było z decyzją o pojawieniu się Teodorka (raczej rzadko się zdarza, że ktoś kto jest z dala od rodziny decydował się na kolejne dziecko, kiedy w domu ma jeszcze maluszka :P, często z M się śmiejemy, że Edzie dobrze wiedział że musi szybko się pojawić, bo jeszcze byśmy się rozmyślili 🙂 ).

Pomimo tego, że nie zdarza mi się rozpamiętywać przeszłości (przecież jej już nie ma!), to jest jedna rzecz której żałuję.

Będąc jeszcze w podstawówce, uczęszczałam do szkoły muzycznej I stopnia (którą zresztą ukończyłam) w klasie fletu poprzecznego. Ponoć byłam utalentowana. Zresztą jakie ponoć? Byłam, i to bardzo. Niestety byłam jeszcze bardziej leniwa. Do dzisiaj wkurzam się, że nie kontynuowałam nauki. Nie byłabym bogata (muzycy to strasznie niedoceniony w Polsce zawód), ale robiłabym coś co kocham.

Duży nacisk kładę na rozwijanie zainteresowań swoich dzieci, chociaż jeszcze tak naprawdę w ich przypadku wszystko może się zmienić i to po 100 razy. Jeszcze większy nacisk kładę na ich rozwój muzyczny. Muzyka nas otacza. Razem śpiewamy, tańczymy. I nie ma znaczenia czy są to Fasolki, N’sync (haha), Depeche Mode czy Mozart. Ważne, że się dobrze bawimy.

Co nam daje muzyka? Wyzwala emocje, uszczęśliwia, relaksuje. Uruchamia wyobraźnię. Ja potrafię się popłakać słysząc jakąś piękną balladę. Wszystkie piękne chwile prawie zawsze kojarzą mi się z jakimś utworem.

Dlaczego jest tak ważna? Pobudza współpracę półkul mózgowych. Pomaga w koordynacji ruchowej. Angażuje bowiem umysł i ciało, rozum i psychikę, intelekt i emocje.

Co raz większą uwagę zwracam na jakość zabawek (dzięki Ci NEBULE!). Mam dość huczenia, buczenia, dźwięków które sprawiają, że pod koniec dnia głowa pęka mi w 10 miejscach.

Jak połączyć miłość do muzyki, pięknych rzeczy i nie zwariować przy tym? Chyba znalazłam ideał 🙂

Pianinko Vilac. Pisałam już o nim TUTAJ. Piękne, idealne! Z zestawem nut (świetnie zobrazowane położenie nut na pięciolinii, pomagające dzieciom w samodzielnym graniu).

Może chłopaki nie zostaną muzykami, może i nawet nie mają zupełnie ku temu predyspozycji (Fifek: “Brunek! nie wiesz co to rytm?!”). Będą za to wiedzieć, że istanieją fajniejsze zabawki od tych które wydają pięćset okropnych melodii na raz. Od paru dni gramy wszyscy. Wszyscy! Filip zna już parę melodii na pamięć. IDEAŁ!

Chyba w Nowym Roku spędzę kolejne swoje marzenie i kupię pianino (też umiem!). Mężu! Can You hear me? 😛

 

*zdjęcia robione Ajfonem