Bez różnicy… Zupełnie… (w końcu Matka Polka!)

Jak wiecie jestem mamą trzech fantastycznych chłopców. Początkującą co prawda, ale jednak.  Większość z Was co chwilę pyta mnie jak sobie radzę, bije brawo, gratuluje… To miłe, nawet bardzo, ale czas coś wyjaśnić (i piszę tu z własnego doświadczenia): życie z trójką dzieci w ogóle nie różni się od życia z jedynakiem! Nic a nic! Jest ciut głośniej to wszystko! Reszta pozostaje bez zmian. Mało tego, uważam że mamy mające więcej dzieci są bardziej wyluzowane i o dziwo po prostu mniej się martwią 🙂

Po 1. Często Mamy jedynaków (a przecież też długo taką mamą byłam) po prostu przesadzają. Ze wszystkim. Nie piszę, że jest to norma, jakiś standard, ale logicznym jest, że mając jedno dziecko całą uwagę skupiamy właśnie na nim. Bywa, że zapędzamy się aż tak, że wyszukujemy nieprawidłowości związane ze zdrowiem czy rozwojem. Oczywiście, że wszystko w imię miłości i troski. Niestety często w tym wszystkim brakuje czasu dla męża, dla nas samych.  Mając dzieci w liczbie >2 obsesyjnie szukamy chwili dla siebie, żeby po prostu nie zwariować 🙂 Reasumując:  dzieci mają więcej swobody, my mamy o dziwo więcej czasu bo dzieci uczą się od siebie, spędzają wspólnie czas na zabawie. To procentuje.

Po 2. Gotowanie. Nie jestem mamą która całe życie karmi dzieci posiłkami ze słoiczka (a znam takie!).  Lubię kiedy wszyscy siadamy przy wspólnym stole. Ugotowanie dwóch porcji więcej nie robi mi różnicy. Co prawda maleństwo je oczywiście mleczko, ale mając na uwadze niedaleką przyszłość BLW będzie jak znalazł!

po 3. Pieluchy. No dobra, tu jest różnica. I to duża! Nie będę nawet wspominać, że już zdarzyła się sytuacja, że wychodząc rano odprowadzić F do szkoły okazało się, że dwójka moich mniejszych dzieci ma w pieluchach wielką kupę. Warto wspomnieć, że dzieci te były ubrane i gotowe do wyjścia. True story.

po 4. Hałas. Jest zdecydowanie głośniej. To prawda. Jednak starą prawdą jest to, że człowiek do wszystkiego może się przyzwyczaić. Uwierzcie mi: są momenty ( na szczęście co raz częściej), że zupełnie  nie słyszę tych wrzasków, pisków i krzyków. Nic. Wyłączam się. Taka tam adaptacja do nowego środowiska.

po 5. Stres. Taki sam. Czy z jednym czy z trójką dzieci (o większej liczbie się nie wypowiadam, bo nie wiem) STRES jest taki sam! Naprawdę! Zawsze jest go zdecydowanie za dużo…

po 6. Wychowanie. Oczywiście, że nie mam tyle czasu dla każdego dziecka ile Mamy jedynaków mają. Brak go także na wspólne zabawy, ale… Moje dzieci i tak mają kompanów do spędzania czasu. I często wolą brata lub siostrę. Pisałam Wam kiedyś, że Brusiek najbardziej na świecie kocha Fifka? Nikt i nic się dla niego nie liczy oprócz starszego brata. To dzięki niemu rozwija się on w takim tempie.

Podobny temat podejmowałam kiedyś już w TYM poście 🙂

Rodzeństwo procentuje. Zawsze. Jestem o tym święcie przekonana!

If You know what I mean 🙂 (róbcie kochani dzieci!)