Nie wspominasz ciąży ze łzami wzruszenia? Nie martw się, ja też nie.

Dużo ostatnio myślę o swoim macierzyństwie. O tym jaką mamą jestem, co dobrego (lub złego) wnoszę do życia swoich dzieci, jak moje życie wyglądałoby gdyby ich nie było (tu następuje moment w którym zaczynam płakać, wiadomo). Myślę też o swoich ciążach – wspomianam jakie były, analizuję co robiłam źle, co bym zmieniła. I wiesz co? W pewnym momencie zaczęłam się biczować za złe myślenie o tym okresie. Wszyscy przecież krzyczą “to taki cudowny okres w życiu kobiety!”, a co jeżeli myślę inaczej? Czy z miejsca powinnam czuć się gorszą matką?

Moje ciąże należały do tych “łatwych”. Nie leżałam w szpitalu, nie miałam praktycznie większych zakazów, nie musiałam leżeć i bać się o zdrowie dziecka. Ciąże praktycznie książkowe. Jestem szczęściarą? To prawda. Kiedy tylko zaczynam myśleć o tym, jak bardzo źle się fizycznie i psychicznie czułam w tamtym okresie, od razu mam wyrzuty sumienia. Kobiety mają ogromne problemy z utrzymaniem ciąży, z samym zajściem, a ja mam czelność marudzić? Na samą myśl robi mi się przykro, że taką okropną osobą jestem…

Zgodzę się, że ciąża ma swoje plusy. Umówmy się – pierwsze, delikatne kopnięcia dziecka są cudowne. Pierwsze usg, na którym widać bijące serce – czy tylko ja wtedy ryczałam? Za każdym razem! To jest ta fajna część, ta lepsza strona medalu. Ale jest też ta znacznie bardziej upierdliwa. Zgaga taka, że człowiek chudnie w ciągu miesiąca 4 kg, bo nie jest w stanie nic jeść, ból w żebrach taki, że jedyne o czym się marzy to operacja plastyczna wycięcia ich w cholerę, nudności i to takie że od rana kobieta tylko marzy o tym żeby dzień już się skończył. Ciąża, nawet ta bezproblemowa, to naprawdę cholernie trudny czas. Organizm produkuje człowieka, nic dziwnego że zaczyna świrować!

Do tego hormony, które rozpierdzialą psychikę. No chyba, że tylko ja tak miałam. Czułam się jak w ciągłym pmsie! Non stop ryczałam, wkurzałam się o byle pierdołę, zachowywałam się jak mały okrągły psycholek. Kompletnie nie boję się do tego przyznać. Jak człowiek ryczy na reklamach, które lecą w tv, to wiadomo że coś jest nie tak (tak btw, to właśnie tak zorientowałam się, że jestem w trzeciej ciąży – poryczałam się na teledysku!).

Apetyt?! Ogromny! Człowiek ma ochotę zeżreć pół osiedlowego spożywczaka! Szkoda tylko, że non stop tylko słyszy “nie jedz tego, nie jedz tamtego”, ewentualnie “napewno zaszkodzisz dziecku!”. Nawet nie można w spokoju się porozkoszować snikersem zagryzanym pieczarkami z musztardą. To trochę smutne…

Miałam (w sumie wciąż mam) to szczęście, że mam w okół siebie fantastyczne osoby. Męża, który doskonale wiedział, że z ciężarną mną lepiej nie dykutować, bo jestem w stanie próbować zamienić jego życie w małe piekiełko (dosłownie!), i rodziców, którzy żałowali mnie na każdym kroku. Jest taki rodzaj współczucia, od którego aż się miło na sercu robi. Tak właśnie współczuli mi rodzice. Boję się myśleć co przeżywają kobiety bez wsparcia najbliższych, dla których staje się ona tylko chodzącym inkubatorkiem ich dziecka.

Jak dziewczyny wspominacie swoje ciąże? Było cudownie? Były motyle w brzuchu? Unoszenie się ponad chodnikami? A może była masakra, ryk na każdym telewizyjnym programie i lody z kiełbasą w środku nocy? A może my kobiety jesteśmy zwyczajnie tak zaprogramowane, że jak już mamy tę wielką miłość obok siebie (w sensie malucha) to naprawdę zapominamy jak ciężko potrafiło być? Ja chyba trochę zapomniałam jak np. ryczałam w nocy, że spać nie mogę, jak mnie Brusiek w pęcherz kopał aż ryczałam z bólu. Na samo wspomnienie się uśmiecham! To macierzyństwo to jednak naprawdę jakaś choroba 🙂