Trudno być “dobrą mamą” w dzisiejszych czasach.

Wiem wiem, nie ma co uogólniać, porównywać, itd itd.  Z drugiej jednak strony wszystkie to robimy! Porównujemy wielkość brzucha, długość piersi (tak tak, długość!), ilość przebytych tygodniowo spacerów, zbudowanych wież z klocków i zorganizowanych herbatek dla księżniczek . Śmiem twierdzić, że dawno temu, kiedy jeszcze tyłki dzieci (tj. nasze) opakowane były w tetrę, matki były po prostu “mamami”. Nikt ich nie oceniał, nie mówił, że dając dziecku kawałek czekolady, chcą co najmniej skrzywdzić potomka, a każdy siniak na kolanie nie kojarzył się z “rażącym zaniedbaniem”. Było lepiej. Było mniej tv, internetu nie było wcale, zadaniem rodziców było “tylko wychować”. W dzisiejszych czasach, od matek, wymaga się znajmości niezbędnej do wychowania małego geniusza, który w wieku 6 miesięcy chodzi, kiedy kończy roczek mówi biegle w minimum 2 językach, a po ukończeniu 2 lat rozwiązuje zadania z całek, pochodnych i granic ciągów.

Kiedyś człowiek martwił się czy dziecko jest najedzone, śpi wystarczającą ilość godzin i czy nie ma za czesto kataru. W dzisiejszych czasach matki biegają do logopedy, ortopedy, psychologa i przejmują się każdą kropką na ciele malucha. Dobrze? Jasne, że tak. Świadomość zdrowia i rozwoju dzieci jest większa, za co naprawdę powinnyśmy być wdzięczne. Ale czy nie jest tak, że zdarza nam się wariować na tym punkcie? Że zapominamy, co w tym wszystkim jest najważniejsze?

Sama często łąpię się w pułapkę “idealnego życia”. Wiesz, takiego w którym dzieci pięknie siedzą przy stole, nie marudzą, bo przecież nauki savoir vivre mają wpajane od drugiego miesiąca życia, przesypiają noce od momentu przyjścia ze szpitala, a matki codziennie znajdują czas na peeling, maseczkę, ćwiczenia z trenerem i romantyczną kolację z mężem.

Dzisiaj, jeżeli dajesz dziecku mleko krowie, od razu znajdą się osoby, wyzywające cie od “nieodpowiedzialnych”, cukierki muszą być tylko z syropem z daktyli, bo przecież zwykły cukierek ma w sobie cukier, a to “cichy zabójca”, warzywa powinnaś uprawiać we własnym ogródku, mieszkać na wsi, bo jak to tak dzieci w bloku trzymać, pracować w domu, żeby mieć dla maluchów więcej czasu i robić pierdylion rzeczy, na które zwyczajnie nie ma siły!

Macierzyństwo przestało być macierzyństwem, a stało się konkursem na bycie naj. Czy tylko mi to przeszkadza? Matka nie może mieć rozstępów, cycków do pasa, powinna biegać w szpilkach, a dres zakładać tylko podczas codziennych ćwiczeń, bo przecież kij z tym, że dziecko chore leży, w szpilkach musi zapierdzielać też po domu, bo znajdą się przecież tacy, którzy wypomną jej to, że się dla męża nie stara. Ma być sexi, flexi całą dobę, z podłogami czystymi z których można jeść, z półkami bez kurzu i oczywiście bez blizny po cesarce. Wiadomo, bo ja rodzić to tylko w bólach, a karmić nawet wtedy, kiedy się po prostu tego nie chce. Musi się chcieć i koniec!

Wpadam w wir bycia “idealną”. To właśnie wtedy piekę dzieciom eko babeczki, z tym syropem daktylowym co kosztuje miliony monet, wtedy też wstaję o 4 rano, żeby pozapierdzielać na orbitreku, bo wiadomo, że na czczo, to najefektywniej. Prasuję wszystkie rzeczy, łącznie ze skarpetkami, które o swojej parze zdążyły już zapomnieć. Dopiero po tygodniu, dwóch zaczynam dostrzegać, że orbitrek owszem, zajebisty, ale może nie o 4 rano, bo jednak sen jest potrzebny, że skarpetek to wolę nie cerować, a kupić druga parę, bo co jak co ale pracuję i na skarpetki mnie stać, a jak dziecku dam zwykłego lizaka, to odwdzięczy mi się takim uśmiechem, którego nie widzę u niego po tych eko sreko słodyczach.

Umiar. Tego się uczę codziennie. Lubię mieć w domu czysto, ale jeść z podłogi nie zmierzam, więc nie pucuję jej tak, żeby móc ją bezpiecznie lizać. Ćwiczenia? No jasne! Ale nie o 4, tylko wtedy, kiedy po południu włączam dzieciom bajkę, żeby móc zadbać o siebie, być zdrowszą i silniejszą, a nie dlatego że Jadźka spod 2 ma lepszą figurę ode mnie. Wierzę, że są mamy, które kochają uprawiać eko ogródek na kuchennym parapecie, ale ja taka nie jestem, więc po co mam oszukiwać innych, a przede wszystkim siebie? I dołować się, bo przecież “kochająca matka dba o swoje dzieci”.

Kiedyś kobiety martwiły się o to, czy ich dziecko jest bezpieczne, szczęśliwe i zdrowe. W dzisiejszych czasach matki muszą sobie radzić nie tylko z tym wszystkim, muszą codziennie walczyć z oceną innych, którzy myślą, że wiedzą lepiej, co jest dla ich dzieci dobre.  Z przekonaniem, że jak dziecko biega po sklepie, to jest źle wychowane, a jak złąmało rączkę, to “pewnie matka nie dopilnowała”. I tak się zastanawiam, czy tylko ja uważam, że te pampersy zamiast tetry, kompletnie nie rekompensują mi tego, że czasami, zamiast zwyczajnie się cieszyć, że mam cudowne dzieci, boję się że ktoś mnie nazwie “złą mamą”, tylko dlatego, że ma inne poglądy od moich?