“Moje dziecko non stop krzyczy” czyli jak poradzić sobie z małym terrorystą.

Twoje dziecko płacze podczas przebierania, ubierania, jedzenia, picia, zabawy, leżenia, usypiania i podczas każdej innej niewymienionej tutaj czynności? Masz wrażenie, że jesteś najbardziej umęczoną mamą świata? Głowa Ci pęka od ciągłego płaczu, krzyku, lamentu i zawodzenia? Mam dla Ciebie najlepszą radę świata: dziecka nie zmienisz, ale możesz zmienić swoje myślenie 🙂

Większość mam zna ten problem doskonale z autopsji. Zaczyna się w okolicach roku, półtora, i trwa. I trwa. I trwa. Aż w końcu zaczynasz się obwiniać i myśleć, że chyba nie nadajesz się na matkę, ewentualnie wyszukujesz w internecie wszystkich informacji dotyczących egzorcyzmów. Nie wiesz już sama czy to Ty, czy to Twoje dziecko. Wiesz tylko, że jest źle, bo każda czynność zaczyna bardziej przypominać pole bitwy niż wspólne spędzanie czasu. A gdybym Ci powiedziała, że to Twoja wina, że tak jest?

Wiem, zabrzmiało ostro. Mam nadzieję, że jeszcze nie wkurzyłaś się aż tak, żeby już przestać czytać 🙂 Niestety, pomimo tego, że wiem jak okropnie to brzmi: to nasza wina, że nie dajemy sobie z tym rady, że dajemy się “sprowokować” sytuacji, że zamiast olać, zrozumieć, wyluzować to denerwujemy się do utraty tchu (znasz to uczucie prawda?).

Dzisiaj zastanawiałam się w jakim wieku dzieci zaczynają na wszystko (dosłownie!) reagować spazmami, krzykiem, płaczem i wszystkim co do tej kategorii zachowań się zalicza, i wiesz co zauważyłam? Że zaczynają się tak zachowywać kiedy są na tyle duzi, żeby wiedzieć co chcą, ale jeszcze na tyle mali, żeby umieć tę potrzebę zakomunikować. Po prostu.

Pomyśl teraz tak: “co by było gdybym reagowała inaczej? Gdybym zaakceptowała to zachowanie, bo ono w końcu się skończy. Już za chwilę, za moment, jutro, za miesiąc. Nieważne. Skończy się. A ja będę zdrowsza, szczęśliwsza, no i przede wszystkim będę miała szczęśliwsze dziecko”.

Wiem, że łatwo mówić, trudniej zrobić. Jasne, że wiem! Ale uwierz mi na słowo, że takie podejście pomaga! Dziecko nie robi Ci na złość, ono po prostu nie potrafi inaczej wyrażać swoich emocji. Tego, że w danej chwili nie ma ochoty się kąpać, ubierać, jeść. Chyba zgodzisz się, że może po prostu nie mieć na to ochoty? Że dziecko to nie małpka w cyrku która ma robić to co jej każesz? I tak, dziecko nie wie jeszcze co jest dla niego dobre, od tego jesteś Ty. Jasne, że gdyby tak pozwolić maluchom robić to co chcą to najpewniej przez cały dzień jadłyby cukierki przed tv. Stąd między Wami ten dysonans, ten brak zrozumienia.

Olej to zachowanie, przytul “na siłę”, odwróć uwagę malucha. Teodor przechodzi właśnie teraz ten okres. Przez połowę dnia krzyczy, piszczy, drze się, i to z takich powodów, że to jest aż niemożliwe (ostatnie hity: zadyma bo chciał ubrać skarpetki Brunka, kiedy mu je założyłam to płakał, że są za duże. Innym razem darł się, i to dosłownie darł, aż spanikowałam, a rzadko mi się to zdarza, więc byłam pewna, że coś mu się stało, a okazało się, że on po prostu nie chciał, żebym obok niego stała :/). A ja? “Olewam”, nie zwracam uwagi. A przynajmniej staram się. Udaję, że wcale nie krzyczy. Opowiadam bajkę, gotuję obiad, przebieram pieluchę, w spokoju, ciszy. Im spokojniejsza jestem, tym szybciej on się uspokaja. Bywa, że w środku aż się gotuję, ale to wtedy moja wina – jestem dorosła, powinnam umieć panować nad własnymi emocjami. A Edzio? On jeszcze nie umie powiedzieć “jestem zły”. To tyle. To samo przechodziłam z Bruśkiem (Filip jest już starym dzieckiem, więc nie pamiętam czy też tak miał 🙂 ) i przyznam szczerze, że nawet nie wiem kiedy mu to minęło!

Także luz kochana. Przejdzie. Szybciej niż Ci się wydaje. Ja wiem, że póki co codzienność potrafi przypominać czasami mały koszmarek, że wyjście do sklepu okupione jest często potem i łzami, a kąpiel to walka o życie. Wiem. I obiecuję, że to minie. Jedyne co możesz zrobić to zaakceptować, że to naturalny okres każdego małego człowieczka. No chyba, że chcesz karami i krzykiem na to zachowanie wpłynąć. Wtedy obiecuję, że będzie jeszcze gorzej. Bo Twoje dziecko szybciej nie dojrzeje dzięki temu, a Ciebie zeżrą wyrzuty sumienia. Będziesz nieszczęśliwą mamą z nieszczęśliwym dzieckiem.

Już wiesz co miałam na myśli pisząc “to Twoja wina”? To od Ciebie zależy to jak się czujesz. Jasne, masz prawo do złego dnia! Ale to od Ciebie zależy czy ten dzień przejdzie bez echa i zakończy szybko swój żywot, czy też zamieni się w “kiepski miesiąc”. Masz cudowne, zdrowe dziecko. A to, że ma właśnie taki okres? Pomóż mu go przejść. Jemu też nie jest dobrze, mało tego, jestem skłonna stwierdzić, że z tym wszystkim czuje się gorzej od Ciebie. Nie obwiniaj się, nie dołuj, nie daj wmówić, że nie radzisz sobie ze swoim maluchem. Olej oceniające spojrzenia w sklepie, nie przejmuj uwagami bliskich którzy myślą, że lepiej wiedzą czego Twoje dziecko potrzebuje. I jak mantrę powtarzaj sobie “to minie” 🙂