Kiedy stoisz przed jedną z najważniejszych decyzji w życiu…

Czujesz ścisk w żołądku? Czy może ogromną ekscytację? Boisz się? A może już planujesz kroki w “nowym, lepszym życiu”? Jak kontrolujesz stres, wątpliwości i uczucie “nie wiem co będzie najlepsze”? Patrzysz przez pryzmat uczuć czy kalkulujesz wszystko “na zimno”?

W życiu każdej z nas są chwilę w których stoi się przed podjęciem życiowej decyzji. Takiej która ma wywrócić życie do góry nogami, sprawić że jest szansa, że będzie się żyło lepiej, bo szczęśliwiej. Co wtedy robisz? Jak tę decyzję podejmujesz? Skąd wiesz, że robisz dobrze? Ryzykujesz? Prościej jest gdy jest się samemu, kiedy nie odpowiadasz za innych, za dzieci, rodzinę. Schody zaczynają się gdy na szali jest dobro maluchów, ich przyszłość, życie.

Zawsze wierzyłam w moc pozytywnego myślenia. Wiem, że brzmi to bardzo infantylnie, ale tak właśnie było. Mało tego – to zawsze u mnie działało. Oczywiście to nie tak, że całe moje życie było jak usłane płatkami róż. Po prostu dzięki optymizmowi ze wszystkiego wychodziłam “cało”, ze wszystkich trudności wyciągałam naukę, robiłam co w mojej mocy by “złe” zamienić w “dobre”. Wierzę do tej pory, że każda decyzja, każda trudność, nieudana próba są po “coś’. Naprawdę w to wierzę. Więc dlaczego nagle tak zaczęłam się bać? I zamiast być pewną, że “się ułoży, będzie dobrze”, przez wątpliwości nie śpię po nocach?

Mam marzenie, takie wielkie, zmieniające całe życie, i jeszcze nigdy tak się nie bałam. Nie dlatego, że boję się jego realizacji, bo i tak przecież często jest. Boję się co będzie jeżeli nie podołam, nie udźwignę, dam dupy na całej linii. Przecież nie jestem w czepku urodzona i też ma prawo mi się coś nie udać. Tyle, że teraz nie jestem sama. Mam ich, dzieci moje cudowne, których nie mogę zawieźć.

Kalkuluję, analizuję, zastanawiam się, szukam znaków na niebie. Doszło do tego, że kupuję los na loterię i myślę “jak coś wygram, to znaczy że decyzja ma być na TAK”. I wygrywam, nie ma znaczenia, że najniższą kwotę. Wygrywam i się cieszę, a później znowu strach wkrada się do mojej głowy i mnie paraliżuje. Kiedyś stawiałam wszystko na jedną kartę, ryzykowałam i nigdy na tym ryzyku się nie zawiodłam. Co się stało, że już tak nie potrafię? Trzydziestka na karku? Trójka dzieci?

Jak rzucić i wszystko i zacząć od nowa? Jak przestać się bać, ryzykować na całej linii i wierzyć, że zrobi się wszystko by było dobrze?

Jak często stoisz przed podobną decyzją? Ile razy zdarzyło Ci się myśleć o czymś intensywnie od bardzo długiego czasu i wciąż nie wiedzieć “co mam robić?”? Jak radzisz sobie z takimi dylematami? Kierujesz się sercem czy rozumem?