“Chciałabym być idealna”. Tylko po co?

Od paru dni coś dziwnego się dzieje. Jakiś dół który przyszedł nie wiadomo skąd i tak siedzi w głowie i drąży w niej mega dziurę. Mam poczucie, że wciąż powinnam lepiej, szybciej, fajniej. Tylko po co?

Sama się nakręcam, wynajduję powody do zmartwień i myślę “kurcze, coś jest nie tak”. Tylko za cholerę nie wiem co. Jakaś chandra mi się włączyła, która nie chce odpuścić. Nie pozwala cieszyć się z tego co jest, być szczęśliwą z tym co mam. Bez sensu? Totalnie!

Przecież wszystko jest dobrze, moje dzieci są zdrowe, zadowolone, nawet kiedy tłuką się niemiłosiernie, a krew się leje strumieniami. Są szczęśliwymi chłopcami. Więc o co mi chodzi?

Co z tego, że mam wciąż te 5 kg za dużo? So what?! Co z tego, że moje włosy zrobiły się beznadziejne i kompletnie sobie z nimi nie potrafię poradzić? No taki ich urok. Albo się z tym pogodzę, albo dalej będę się przejmować, że “ktoś ma lepiej”. Zawsze znajdzie się ktoś kto z mojej perspektywy będzie miał szczęśliwsze życie. Jego szczęście wcale nie musi pasować do mojego życia. Jestem pewna, że z jego miejsca trawa też jest gdzieś indziej bardziej zielona. To tylko perspektywa, tylko sposób naszego patrzenia na pewne sprawy. A przecież nad tym można zapanować?

Trzeba się ogarnąć. Zrozumieć, że to co mamy to nasze szczęście. Zobaczyć tą jasną stronę, olać tą ciemną, złą. Chociaż nie. Wcale jej nie możemy olewać, bo skoro nas dołuje to powinnyśmy zrobić wszystko co w naszej mocy, żeby ją zmienić. Przecież na tym polega życie. Na zmianach na lepsze. Ciągłym udoskonalaniu się, sięganiu po więcej.

I co z tego, że ktoś ma lepiej, prościej, fajniej? Może tylko mi się wydaje, że tak jest? Może ten ktoś właśnie płacze, bo w jego oczach to ja mam zajebiste życie?

Czas otrząsnąć się z jesiennego smutku. Skupić się na pozytywach i zacząć dostrzegać piękne strony swojego życia. Kto jest ze mną?!  🙂