“Ale ja nie chcę taka być!”

Codziennie większość z nas dąży, mniej lub bardziej świadomie, do tego samego: wszystkie chcemy być piękne, mądre, szczupłe, ze słodkimi dziećmi u boku, fantastycznym mężem i pewnością, że jesteśmy świetne we wszystkim co robimy. A co jeśli ja wcale nie chcę być taka… idealna?

Codziennie rano wstaję z myślą, że “od dzisiaj…”. To od dzisiaj dotyczy każdej sfery mojego życia. Od dzisiaj będę zdrowiej się odżywiać, gotować dwudaniowe obiady, więcej czas spędzać z dziećmi, zacznę uczyć się obcego języka, ogarnę w końcu szafy… Wszystko “od dzisiaj” lub “od jutra”. W imię wszechobecnego kultu doskonałości. Coraz częściej jednak zastanawiam się “po co?”…

Prawda jest taka, że ja wcale nie chcę być idealna. Bo po co? Żeby wstawać codziennie w stresie i myślą “cholera, a jak nie sprostam?”. Chcę cieszyć się codziennością, a nie zmagać się z nią, bo przecież MUSI BYĆ IDEALNIE. Nie, nie musi. Ja nie muszę być taka, mój M też nie. Moje dzieci? Wystarczy, że są idealne dla mnie.

Gdybym chciała perfekcyjnego życia, to bym je takim stworzyła, tylko po co skoro byłoby udawane? Sztuczne. Chodzić cały dzień z przyklejonym uśmiechem? Nie dziękuję. Wolę się wkurwić czasami, ale tak porządnie, do bólu gardła, prawdziwie. Płakać? Też czasami trzeba. I nie, nie jak na filmach, z wodoodpornym tuszem, szminką i pięknym grymasem twarzy. Chcę w tym płaczu być rozmazana, zanosząca się, ale autentyczna – bo płacz potrafi oczyścić tak ciało jak i duszę.

Chcę wkurzać się na jeansy, że mi na tyłek nie wchodzą, chcę żeby moje dzieci w dorosłym życiu pamiętały nie tylko czereśnie z drzewa czy truskawki z krzaka, ale także pyszne lody  z kawiarni. Chcę, żeby znały smak prawdziwej, tłustej bitej śmietany – nie tylko jej zdrowego substytutu. Chcę, żeby skakały po kałużach, nie martwiąc się, że zła będę na mokre spodnie. Chcę upaść na prostej drodze, bo ten upadek przecież do łez ze śmiechu mnie doprowadzi. Chcę przeżywać porażki, bo one nas uczą, sprawiają, że wszystko lepiej robimy, wiemy. Chcę, by moje dzieci wiedziały, że nie ma ludzi idealnych, oprócz tych których kochamy.

Chcę wkurzać się na swój za duży tyłek, brzuch, na piersi, bo pomimo tego że codziennie marudzę, że mogłyby być fajniejsze to tak naprawdę jestem wdzięczna za to, że takie są. Chcę kochać siebie, prawdziwą, a nie wymyśloną wersję o której niby tak głośno marzę. Chcę narzekać na brak czasu, bo to znaczy że coś ze swoim życiem robię. Chcę być zmęczona swoimi dziećmi, bo to znaczy, że je mam – szczęśliwe, zdrowe, ukochane. Nie chcę zmieniać swojego życia… Po co?

Nie chcę być idealna. Zero śmiechu jest w perfekcjonizmie, bo z czego tu się śmiać?  Z pięknych fryzur? Paznokci? Gracji w chodzeniu? Ja wolę się wydurniać i sprawiać by moje dzieci pękały ze śmiechu – to właśnie zapamiętają! To będą wspominać za 20 lat, tak jak ja wspominam swoje dzieciństwo. Chcę dla nich prawdziwego życia, najlepszego jakie mogę im dać, ze śmiechem, płaczem i wszystkimi trudnościami, które z uśmiechem na twarzy będą pokonywać.

Nie chcę być idealna, nie mam potrzeby. Wystarczy, że jestem taka dla siebie i tych których kocham…