A Ty? Jak często bijesz swoje dziecko?

Jak często się niecierpliwisz? Jak często tracisz kontrolę? Jak długo później tłumaczysz sobie i innym, że po prostu nie mogłaś inaczej? Że to dla jego dobra. Bo tak czasami trzeba.

Jak bardzo siebie później nienawidzisz?

Mam nadzieję, że te słowa nie są do Ciebie. Mam nadzieję, że wiesz że klaps to też bicie, to PRZEMOC i to ta najgorsza , bo wykonywana na kimś dużo mniejszym, na kimś dla kogo jesteśmy wszystkim.

Jakiś czas temu dołączyłam do grona blogerów (m.in. Moniki, Kamila, Agaty ) wspierających kampanię KOCHAM, NIE DAJĘ KLAPSÓW.

To mój apel do Was, a raczej wywiad 🙂

Z Dorotą Zawadzką, psychologiem dziecięcym.

Mam nadzieję, że jej słowa na temat używania klapsów Ci się nie przydadzą. Dlaczego? Bo mam nadzieję, że sama wiesz, że to najzwyklejsza w świecie PRZEMOC, że nie musi Ci tego nikt tłumaczyć.

Szokujące jest fakt, że w “tych czasach”, w czasach kiedy świadomość na temat rozwoju psychicznego dzieci jest tak ogromna, wciąż uważa się że “klaps jest ok, to nie bicie”. Jak Pani myśli, skąd tak archaiczne przekonanie?

Niestety z tzw. tradycji. Bo „zawsze tak było’, lub w wersji light „kiedyś tak było’. To oczywiście nie są żadne argumenty. Przynajmniej nie merytoryczne.
Wielu z nas wychowało się w rodzinach w których stosowano takie środki dyscyplinujące. Nie mówiło się przecież kiedyś o dziecku jak o człowieku. Dziecko dopiero miało na człowieka wyrosnąć. Kiedyś tam, w przyszłości. Dziś rozumiemy, że to już człowiek. Mniejszy i słabszy, ale człowiek i ma takie same prawa jak ten większy czy silniejszy.
Poza tym my, dziś już dorośli musieliśmy w jakiś sposób racjonalizować sobie własne przeżycia z dzieciństwa. Często słychać wypowiedzi bitych, że nie mają żalu do rodziców, że przecież zasłużyli na klapsa/bicie/lanie, na uderzanie bo byli niegrzeczni. Muszą o tym tak myśleć, bo jak inaczej pogodzić się z faktem, że osoby, które deklarowały miłość do nich zadawały im ból i cierpienia? Więc to musieli być niegrzeczni, niedobrzy. Tak to działa.
Mówi się, że bici biją. Niestety to smutna prawda. Oczywiście nie jest to jeden do jednego, ale osoby doświadczające w dzieciństwie przemocy częściej stosują ją we własnych domach, po prostu nie umieją inaczej. Dla nich to „niewinny” klaps. A ów klaps to także bicie, uderzenie drugiego człowieka.

Jak według Pani taki klaps wpływa na psychikę dziecka? Jaki to jest dla niego komunikat?

Klaps daje informacje, że jestem zły, niedobry, niegrzeczny. Dorosłemu nie chce się wyjaśnić, bądź nie umie, nie ma czasu mi wyjaśnić. Dorosły mnie nie szanuje. Nie kocha. Nie dba o moje dobro.
Może się wydawać, że przesadzam, ale nie. Upokorzenie jakiego doznaje bite dziecko jest ogromne i zostaje z tym dzieckiem na całe życie.
Bijąc dziecko pokazujemy mu także swoją bezradność. Brak kompetencji. Dziecko bardzo szybko orientuje się w poziomie emocji rodzica i uczy unikania przykrych, bolesnych konsekwencji. Natomiast w ogóle nie uczy się dobrych zachowań, zasad czy norm. Więc szkoli się w kłamstwach i unikach. Klaps ma tylko wady. A mimo to rodzice go stosują. Nie liczą się z konsekwencjami, bagatelizują je.

Uważam, że klaps to wyraz naszej rodzicielskiej bezsilności, tego że nie potrafimy sobie poradzić z naszym strachem i złością. Jak z tym walczyć kiedy liczenie do 10ciu nie pomaga?

Jest sporo technik radzenia sobie z własnym poziomem strasu. Bo trzeba pamiętać, że to jest NASZ a nie dziecka problem. Bycie rodzicem to odpowiedzialność nie tylko za tego małego człowieka ale także, a może przede wszystkim za relacje z nim. Żeby być odpowiedzialnym rodzicem trzeba po pierwsze znać siebie. Pracować nad sobą. Poukładany, dojrzały dorosły, radzący sobie PRZED pojawieniem się dziecka ze swoimi emocjami poradzi sobie także gdy dziecko się pojawi . Oczywiście nie od razu – bo to nowe bodźce – ale szybciej niż niedojrzały dorosły. Po pierwsze trzeba zdać sobie sprawę jak w sytuacjach z dorosłymi sobie radzimy. Sprawdzić czy te nasze strategie są skuteczne i jeśli są, spróbować je zaadaptować do relacji z dzieckiem.
Liczenie do 10-ciu to dość zawodna metoda. Ale uczenie się rozładowywania swoich emocji, ich świadomość oraz praca nad nimi pomaga. Jeśli wiemy co i dlaczego nas denerwuje to już bardzo dużo, bo na przykład możemy starać się unikać takich sytuacji – na początek. Potem sprawdzić co pomaga nam najskuteczniej. Niektórym sprzątanie, innym poczucie humoru, jedzenie czy bieganie. Jeśli dziecko robi coś co nie jest po naszej myśli to warto zacząć od sprawdzenia czy przypadkiem nie za dużo od niego wymagamy. Może nasze oczekiwania nijak się mają do możliwości. Może powinniśmy coś w sobie zmienić.

Co zrobić jeżeli polegliśmy? Jeżeli naszemu dziecku “daliśmy w tyłek” kolokwialnie mówiąc, bo np. wybiegło na ulicę i emocje po prostu wzięły górę?

Po pierwsze należy przeprosić dziecko i wyjaśnić co się stało. Następnie, gdy opadną emocje, porozmawiać o tym co spowodowało nasz wybuch, ustalić z dzieckiem ( jeśli jest już w takim wieku) jak można nie doprowadzać do takich sytuacji,  oczywiście nie należy obwiniać go za zaistniała sytuację. Bo dziecko było jedynie „katalizatorem” wybuchu.
Ustalenie jasnych zasad i norm postępowanie bardzo pomaga.  Wyjaśnienie dlaczego coś jest dla nas ważne także pomaga. Przypominam również , że rozmowa to dialog a nie monolog.

Jak tłumaczyć innym, że klaps to też przemoc? Że każde szarpnięcie, popchnięcie, wyśmiewanie to też akt agresji?

Zwykle proszę by osoba, która uważa, że klaps to nie bicie, zdefiniowała czym KONKRETNIE jest klaps. I wtedy zaczyna się „lawirowanie”. A przecież to uderzenie. A bicie to właśnie uderzenie. Uderzenie drugiej, zależnej osoby jest przemocą. Podkreślam zależnej bo mówimy o dzieciach, osobach starszych, niepełnosprawnych. Warto dobrze samemu – w sytuacji wyjaśniania – znać niuanse i zależności. Wiedzieć czym się różni przemoc od agresji.
Przemoc  to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby pomimo braku przyzwolenia tej osoby na taki wpływ. Agresja to zachowanie ukierunkowane i intencjonalne na zewnątrz lub do wewnątrz, mające na celu spowodowanie szkody fizycznej lub psychicznej. Trzeba znać rodzaje przemocy i umieć dokładnie je omówić. By przekonać trzeba być bardziej merytorycznym niż emocjonalnym.
Klaps to przemoc. Koniec i kropka!

Chyba nic więcej nie trzeba dodawać.