Pani żona i Pan mąż.

Byliśmy wczoraj na randce. To nic, że maleństwo ma dopiero 19 dni. Nic, że randka trwała jakieś 3 godziny, zaczęła się o po 14 i w planach nie było kolacji, świec ani innych romantycznych pierdół. Film w sumie był romantyczny. Jakiś shitowy dramat, nic specjalnego, chociaż poryczałam się konkretnie 😛 Nic, że 3/4 czasu myślałam jak dzieci, jak mama. Najważniejsze, że mieliśmy okazję pobyć jako MY. Od 10 miesięcy nam się to nie zdarzyło. Nie mamy tu rodziny, kogoś z kim można dzieciaki zostawić. Mamy siebie jako rodzinę, dla NAS jako pary pozostaje niestety mało czasu.

Często zapominamy o tym, że oprócz tego, że jesteśmy rodzicami to jesteśmy także PARTNERAMI. Całkowicie nam to umyka. Nic dziwnego –  zarwane noce, tona pieluch, przebyty poród i połóg nijak mają się do romantycznych chwil. Nie bez przyczyny jednym z poważniejszych kryzysów w związku jest ten związany z narodzinami pierwszego dziecka. Kobieta często czuje się nierozumiana, a facet zapomniany. Wiem, że to nie jest reguła, niestety taka sytuacja się zdarza, i to częściej niż myślimy. Nie potrafimy odnaleźć się w nowej rzeczywistości, nam kobietom wydaje się, że powinnyśmy być w 100% skupione na dziecku, że inaczej nam coś umknie, coś nam ucieknie. Kiedy dodamy jeszcze do tego wrodzony perfekcjonizm, porażkę w kwestii małżeństwa mamy gotową: “on tak nie potrafi, zrobi to źle, nie nadaje się do tego”. Może i tak. Ale jest ojcem, i nie tylko jego obowiązkiem jest zajmowaniem się dzieckiem, to jest także jego prawo, przywilej. Nie dajmy się zwariować. I co, że źle pieluchę założył? Co z tego, że kolejny bodziak obsikany? Rozsypane mleko? Zdarza się. Może i nie byłoby afery, ale jest zmęczenie. Sprawia, że wszystko wyprowadza z równowagi. Przez nie największa pierdoła rośnie do rozmiarów dramatu. A on? Nie rozumie. Często nawet nie chce zrozumieć. Udaje, że wszystko jest dobrze, albo wypomina wciąż nasz płacz, bezsilność. Nie rozumie co to połóg, co w naszych organizmach i psychice się właśnie dzieje.

A gdyby tak każde z nas chociaż przez chwilę spojrzało oczyma drugiej osoby na świat? Gdyby Ona została tak odepchnięta a On niedoceniony? Może gdyby przez godzinę usiedli i porozmawiali to byłoby lepiej?

Zapominamy o najważniejszym – to od drugiej osoby się wszystko zaczęło. To dzięki niemu/niej jest jeszcze ktoś do kochania. To dzieciątko to MY. Nikt więcej, tylko MY. Doskonałe połączenie, gołym okiem to widać. Naszym wspólnym obowiązkiem jest dbanie o ten CUD i wszystko co z nim związane. Najważniejsze jest, żebyśmy pamiętali, że koniec końców, za 20 lat,  zostaniemy tylko MY…