Jestem! Usiadłam! Opisałam!

Wiem, że parę z Was już się niecierpliwi 🙂 Oto jestem! Położnica pełną gębą! Wszystko boli, piecze, szlag mnie trafia bo chciałabym więcej niż jestem w stanie. Patrzę na tego małego człowieczka i nie za bardzo do mnie dociera, że ON JEST MÓJ! No “siedzi” sobie teraz w tym swoim wypasionym krzesełku i śpi. A ja go obserwuję i się zastanawiam jak to możliwe, że mój?! M też nie wierzy! Na początku było to bardziej oczywiste – mini Brusiek z każdej strony. Teraz Tedson przypomina bardziej pisklaczka niż Bruśka. Kim on jest się pytam?! Jedyne co wiem, że straszny panikarz z tego Pana. O Matko! I pierwszy syn uzależniony od Matki. Zupełnie. Na szczęście 2 i pół dniowy człowieczek ma prawo takim być. I tyle 🙂

Trzeci poród. Ponoć prawie jak wyplucie dziecka. Yhyym. Rozumiem, że to stwierdzenie tych co trzy razy rodziły? Czasowo? Ok. Do przejścia. No dobra –  czasowo rewelacja, jakieś 1,5 h mocnych skurczy (takich, że bałam się czy przeżyję, odpoczynki między skurczami to jakieś 10 sekund), ale reszta? Ból największy ze wszystkich trzech porodów. Tyle fałszywych alarmów to ja w życiu nie przewidziałam!!!

Dzień przed porodem pojechałam do szpitala z kolejną dawką tego dziadostwa (skurczy) – “to nie poród, ale zostawimy Panią, bo może zaraz się zacząć”. Kolejny masaż szyjki. Skurcze mocne (nie mylić z tymi cholernie silnymi porodowymi, po prostu “niekomfortowe”). W sumie totalny brak snu przez 48 godzin (dobra, przesadziłam – jakieś 45 minut drzemki w dwóch ratach było). Rano lekarz decyduje, że dzidek gotowy do wyjścia –  mogą przebić pęcherz jeśli tylko chcę. Przebijamy! “When?” Postarają się do wieczora. Fuck :/  Oczywiście ja w panice, bo Tatusia nie zobaczę! Bo siostrzyczka mi wyjeżdża! Ale przychodzi za chwilę Pani: “it’s now!”. Lecimy jak durni na dół na porodówkę, jest około 11:30. I siedzimy, i czekamy…. do 18:30.

Przychodzi położna. Przebijamy. Jeżeli skurcze się nie pojawią to ok. 21 oxy. Znowu ryczę. Bo nie zobaczę taty i siostry. Jest! ok. 19 pojawia się pierwszy delikatny skurcz. Po 10 minutach kolejny mocniejszy. Po 30 minutach skurcze są co 3 minuty. Jednak skurcze skurczami – to były “pobolewanka”. Obok skurczy to nawet nie stało. Nagle JEB. Pierwszy porodowy skurcz. Błagam o epidural. “Ok, ale szybko musimy iść na porodówkę, żeby lekarz mógł się wkłuć”. Skurcz za skurczem. Przerwy między nimi to jakieś 30 sekund. Za chwilę już mam wrażenie, że to 5 sekund. “Szybko muszę Panią zbadać, lekarz już idzie”. Włażę na fotel. “Ale Pani już rodzi!” Faktycznie. Wpada stażysta: “Mogę popatrzeć? W sali obok mnie nie chcą.”. Może. Stoi i patrzy. Zaczynam przeć. 3 razy. Tedek na świecie. Wpada lekarz “to kogo kłujemy?”. Nosz kuźwa już nikogo!

Zdążyłam! 21:20 urodził się Tedek. Poznał dziadziusia, ciocię. Cały poród myślałam tylko o tym. Dla niektórych będzie to głupie, dla innych może oburzające. Nie myślałam o Tedku. Przecież jego w końcu kiedyś bym zobaczyła! Nie ma możliwości, żeby zostać pierwszą kobietą świata która zostanie w tym stanie już na zawsze. Cały poród myślałam tylko o nich. Płakałam, że zawiodłam (choć żadnego wpływu no to nie miałam).  Na samą myśl ryczę jak durna. Kocham swoją rodzinę najbardziej na świecie. Nie ma wspanialszego rodzeństwa, lepszych rodziców. Dla mnie nie. Ja nigdy nie założyłam NOWEJ rodziny. Ja tylko ją powiększyłam o swoje dzieci, swojego męża.

Na samą myśl, że i moją mamę będę musiała za jakiś czas pożegnać, aż mnie serce boli. Nawet o tym nie myślę, bo spazmy mam od razu. Życzę sobie z całego serca, być kimś takim dla swoich dzieci, jak moi rodzice są dla mnie…

*zdjęcie z porodówki!!! 😀